We beginnen, letterlijk, met ‘weinig nieuws onder de zon’ als we zondagmorgen in onze auto stappen en achter TomTom aangaan. Gelukkig weten we waar deze ons naar toe stuurt, specifiek omdat fotograaf Jan Houtkoop naast ons zit en St. Isidorushoeve feilloos op de TomTom weet in te toetsen. ‘Zo Jan, maar goed dat je die derde klas lagere school hebt weten af te maken voor je achttiende”. Jan blijft stoïcijns maar kan een grijns maar nauwelijks onderdrukken. Het is welhaast een ritueel in onze auto met fotografen, dit keer zonder Ad Woolthuis, het voortdurend elkaar plaagstootjes toedienen.
En dan nu, het weerbericht… Het weinige nieuws dat we onder de zon noemden heeft vooral betrekking op het weer. Scheelt nul komma nul met gisteren toen we het 4×4 Feest Drenthe een bezoek brachten. En dat betekent sombere en grauwe luchten die sporadisch zonlicht op ons aardbolletje toelaten. Op de heenreis worden we zelfs geteisterd met regen, maar gelukkig verdwijnt deze bijna even snel als dat ze op kwam zetten. Eind van de dag weten we dat we ook deze dag in St. Isidorushoeve, net als in Wijster, van geluk mogen spreken. Slechts één bui regen doet gedurende het evenement een poging de off-road pret ‘in het water te laten vallen’, maar door de korte duur is die poging gedoemd te mislukken. Waarom noemen we toch regelmatig hoe het weer is op een evenement? Simpel, we willen je een indruk geven van de dag maar ook wat de off-roaders kunnen verwachten die dag. Naast het asfalt, off-the-road dus, is de toestand van de ondergrond namelijk behoorlijk belangrijk. Is het een zonnige dag met weinig of geen regen de voorgaande dagen, dan mag je er bijna van uitgaan dat het off-the-road een stuk makkelijker is. Neem als voorbeeld alleen maar klei. Een regensausje en de kans is groot dat er geen doorkomen aan is en dat je halverwege wanhopig je handen in de lucht steekt en gedesillusioneerd opgeeft en naar huis gaat. Een weekje zon op dat spul en je vraagt je serieus af waar je het asfalt verlaten hebt en de klei begonnen is.
Aangename voorbereidingen. Het neemt niet weg dat het vandaag een lekkere natte boel is als we in St. Isidorushoeve arriveren. De toegang staat vol met auto’s en auto’s met aanhangers waarop een 4×4 bolide zichtbaar staat te popelen om het veld in te mogen. Het duurt even, want er moet op een grasveld geparkeerd worden en de toegang is door de nattigheid al flink zompig geworden. In ieder geval zompig genoeg om een aantal 2WD voertuigen, met achter zich aanhanger met daarop off-road speeltje, in de problemen te helpen. Dus dan wordt de optie de off-road bolide ter plekke van de aanhanger af rijden en vervolgens pogen de auto alsnog te parkeren. Dat lukt niet direct en een 4×4 met een lier moet uitkomst bieden. Na een minuut of tien stroomt het weer vlot door, vooral voor onszelf omdat we linksaf buigen richting de ingang van het terrein en de kantine. Saskia Oost van de organisatie heeft intens medelijden met ons oude fotografen en daarom mogen we onze auto achter de kantine parkeren zodat we niet een heel eind hoeven te sjouwen met onze camera’s en tassen. Vooral handig ook als we gedurende de dag een objectief, batterijen of iets anders nodig hebben. Saskia duwt ons direct ook een paar consumptiebonnen in onze handen en belooft later met ons een babbeltje te maken als het wat minder druk is. We zijn het verschrikkelijk roerend met haar eens en nadat we een kop uitstekende koffie in de kantine genuttigd hebben, zo je wilt begeleid door een op een grote schaal gelegen en uitnodigende ‘krentenwegge’ (oorspronkelijk bedoeld als geboortegebak maar tegenwoordig vooral een grote plak krentenbrood met heel veel krenten), gaan we aan het werk.
En druk is het! Niet dat we daar direct van opkijken, want we weten uit onze herinnering te putten, best een prestatie op onze leeftijd, dat het evenement in St. Isidorushoeve razend populair is. Het is dan ook een fraaie motorcrossbaan waar op gereden mag worden. Enkele flink hoge bulten en vandaag flink zompig zodat het pittig is om gewoon een rondje over de doorgaande baan te rijden. Op enkele plekken langs de baan zijn uitstapjes gecreëerd en die zijn nog een graadje, vaak meer dan één, pittiger. Naast de baan ligt een grasveld dat de Hoevense Auto en Motor Club (H.A.M.C.) in het verleden heeft aangekocht. Daar is een graafmachine driftig aan het werk geweest met het graven van een serie gaten. De aarde die uit die gaten kwam hebben ze daarbij tot bulten gedrapeerd. Het resultaat is een langgerekt traject dat er voor een leek uitziet alsof een eskadron bommenwerpers ter plekke haar lading heeft laten vallen. Off-roaders denken daar overigens duidelijk heel anders over. Toch heeft de H.A.M.C. ook rekening gehouden met de 4×4 en SUV rijders die wat minder gek met hun auto willen doen. Naast het genoemde traject is een vlakke strook vrij gehouden met ‘vriendelijke’ blubber. Kans op schade is uitgesloten, hooguit aan het ego mocht je daar onverhoopt vast komen te zitten. Ook wel prettig is dat zowel de motorcrossbaan als het traject op het grasveld afgezet is. Op de motorcrossbaan middels een bestaand hekwerk, daar buiten aangevuld met linten en dranghekken op plaatsen waar dat niet het geval is. We noemen het expliciet omdat er behoorlijk publiek uit de omgeving op het ‘off-road spektakel’ in St. Isidorushoeve afkomt.
Boven: De man op de voorgrond kennen we niet maar daarachter zit de eigenaar van de Suzuki en deelnemer aan het NK Trial, Nick Wassing. De Samurai is nog schoon en dat betekent dat we de foto in de ochtend genomen hebben. Inderdaad treffen de mannen hier voorbereidingen om het terrein in te gaan door onder meer de bandenspanning aan te passen (laten zakken).
Boven: Challenge deelnemers Eddie en Michel Beeftink zijn eveneens aanwezig met hun HoT Blitz en helpen menig gestrande off-roader. Vooral in de ochtend als de gaten nog recht afgegraven kanten hebben en de opgeworpen bulten zand los van samenstelling zijn.
Boven en onder: Het kan vriezen en het kan dooien. Bij de een lukt het; bij de ander mislukt het. Yep, ook als je, zoals hier, met identieke voertuigen te maken hebt.
Onmiskenbaar hoogtepunt. Vooropgesteld dat de baan deze dag pittig genoeg is om meerdere off-roaders een keer vast te laten staan is het hoogtepunt een enorm hoge, en tamelijk steile bult ruwweg halverwege de baan. Tijdelijk belemmerde doorgang (vastzitten) is daar nauwelijks aan de orde, doodgewoon omdat water al vele eeuwenlang de neiging heeft naar beneden te stromen. Dat ‘natuurkundige fenomeen’ zorgt er voor dat de helling niet doordrenkt is met water maar juist droger dan het resterende deel van de baan. Maar nee, onder aan de bult is het wel behoorlijk modderig maar zelfs dat levert niet heel grote problemen op. De top zien te bereiken, dat is de grote en absolute uitdaging op deze bult. Velen stranden daar en dat terwijl andere bolides er ogenschijnlijk met het grootste gemak omhoog ‘kachelen’. En dat laat jij je als rechtgeaarde off-roader natuurlijk niet op je zitten. Meerdere pogingen volgen en voor de bult zien we dan ook regelmatig een ‘ophoping’ van alle soorten 4×4 voertuigen. Geen file, want in een file zit je je te ergeren, maar hier voor die bult is het juist hartstikke leuk om te zien hoe anderen het er vanaf brengen. Maar er staat ook een official. En die houdt de boel scherp in de gaten. Een drietal pogingen mag je wagen en ben je dan nog niet boven, dan mag je beneden zijwaarts, via het ‘hazenpad’, de crossbaan een stukje voorbij de bult weer op. Geheid rijden de fanatiekelingen natuurlijk snel weer een rondje over de baan om het even later opnieuw te proberen. En dat mag vanzelfsprekend, want soms is alleen de keus om links of rechts de helling te bestormen al voldoende om te slagen, die schier onbereikbare top boven in de verte te halen. Menig armpje met gebalde vuist gaat daar boven op de top de lucht in, ten teken dat ze het gehaald hebben.
Boven: Charon Kooiker, onderdeel van de organisatie, in zijn Jeep Wrangler. Let eens op zijn bandenspanning…
Nog een keer… Behalve de hoogste bult op het terrein zijn er nog twee hellingen die regelmatig voor een ‘dat proberen we nog een keer in de herhaling’ moment zorgen. De tweede leukste voor het publiek ligt schuin links in het zicht van de kantine. Wat is er nu leuker dan met een drankje in de hand en genietend van een ’terreinsnack’ (broodje hamburger of een patatje) te kijken naar de verrichtingen van die ‘malle’ off-roaders? En ongetwijfeld kom je als ‘lokale’ bewoner wel een of meer bekenden tegen uit de omgeving, St. Isidorushoeve is immers geen drukke en overbevolkte miljoenenstad maar een heerlijk landelijk en rustiek dorpje waar iedereen elkaar bij wijze van spreken kent. Al met al is het evenement goed voor de onderlinge sociale contacten. Van een derde bult verwacht je geen problemen. Eigenlijk een bult in twee fasen. Een flauwe helling, dan een klein stukje vlak en dan opnieuw een iets steilere helling. Zelfs de organisatie heeft daar in het verleden weinig problemen gezien, maar vandaag is de baan daar modderig genoeg om dat gegeven uit het verleden te logenstraffen. Meer dan eens moeten deelnemers daar meerdere pogingen ondernemen en lang niet altijd lukken ook die niet. De meest toegepaste oplossing is een kort sleepje van een collega terreinrijder.
Boven: Een heel oude Suzuki uit de tijd van de ‘Flower Power’…?
Boven: Knap ‘druk’ hier en daar.
Boven: Saskia Oost, al jarenlang een solide poot binnen de organisatie, brengt ons uitgebreid op de hoogte van de ins en outs (lees: wetenswaardigheden) van het evenement. Onder aan ons verslag kun je die lezen.
Boven: Vinden we een heel leuke auto, deze Daihatsu Taft met pick-up laadbakje. Alleen het ’tuinhek’ aan de voorzijde zouden we er onmiddellijk afhalen…
Boven: De bulten zand worden gaandeweg de dag wat makkelijker, maar zeker niet te makkelijk zoals je ziet.
Opel Frontera te salutant (variatie op Morituri te salutant). We weten niet wat er aan de hand is hier in St. Isidorushoeve, maar de Opel Frontera’s worden ‘met bosjes’ weggesleept. (Vertrouwelijke informatie: deze uitspraak is onderdeel van het ritueel dat we in de aanvang van ons verslag noemden, het voortdurend elkaar plagen in de auto als we op weg gaan naar een off-road evenement. Fotograaf Jan rijdt namelijk in een Opel Frontera en daar is hij ‘apetrots’ op. Herstel, daar was hij apetrots op…).
Boven: Uhhhh?
Boven en onder: We noemden al dat de motorcrossbaan leuk en uitdagend is. Mooi mag je daar eveneens bij zetten, want de baan ligt grotendeels in een (gemengd) bos. En diens herfstkleuren zorgen voor prachtige ‘kleurenfoto’s’.
Boven en onder: Zo nu en dan breekt de zon door, vooral later in de middag. Direct lijkt de wereld een stuk vriendelijker te worden. Op de voorgrond kun je zien dat het bij lange na niet genoeg is geweest om al het gevallen water te doen verdampen.
Boven: We hebben de mannen niet te pakken kunnen krijgen om te vragen waarmee ze hier rijden. Het stuur rechts zou een indicatie kunnen zijn?
Boven: Even kort in de wacht om vervolgens vol goede moed aan de beklimming van de meest steile en hoogste bult op het terrein te beginnen.
Boven en onder: Eddie en Michel Beeftink helpen maar weer eens een ongelukkige ‘vastzitter’ uit de off-road penarie. Ondanks dat de Suzuki Vitara geen heel lange auto is ligt hij hier met zijn ‘buik’ op een scherp gekante bult zand.
Boven en onder: ‘Zelfs’ Remon Hollenga ontkomt een keer niet aan de hulp van zijn lier.
Boven: Het beste voorbeeld van “De jeugd heeft de toekomst”. In dit geval hoeven we hen ook niets meer te leren: Roan en Jesse Burgmeijer. Jesse zien we regelmatig in de Challenge en dat wordt alleen maar meer als we de mannen mogen geloven. En wat we precies bedoelen met “De jeugd heeft de toekomst”? Een toekomst zonder off-road is toch “geen toekomst”?
Boven: Deze meneer kennen we niet, maar beheerst het off-road spel tot in de puntjes. Zit alleen in de auto en pakt een passage tegen de gebruikelijke richting in. En dan wordt de normaal steile maar niet al te moeilijke ingang van de uitdaging (naar beneden gaat altijd makkelijk) ineens een heel pittige uitgang. Maar deze off-roader poogt niet met geweld en veel gas uit die situatie te komen, maar komt na enkele vergeefse pogingen vlot uit de auto, loopt met boomlint en lierkabel naar de verst mogelijke boom (nog verder zou hij de baan moeten oversteken) en hangt ook nog eens een daarvoor bedoelde lierdeken over de kabel zodat de kabel snel ‘doodvalt’ in geval deze mocht knappen. Precies zoals het hoort maar extra opvallend omdat er, met uitzondering van uw fotograaf, niemand in de buurt is en dan zou hij niet de eerste zijn die dat ‘vergeet’. Hij heeft zich dan ook vlot bevrijd maar probeert het direct aan een andere kant van het moddergat opnieuw en daar ziet de drek er nog vervaarlijker uit. Dat het er nog maagdelijk bij ligt zegt meer dan genoeg dunkt ons. Prompt komt hij daar opnieuw vast te zitten maar ook daar weet hij zich volgens de regels van de off-road kunst te bevrijden. We zien dit soort acties graag en dit is duidelijk een meneer die zich uitstekend zou kunnen handhaven in challenges…
Boven: Tijdens de korte regenbui is het ineens hééél druk in de cateringtent op het grasveld. Onder: We hebben er een kunnen ‘verschalken’, een leuke hond!
Boven en onder: Een lier? Hebben wij niet nodig…
Boven: Opsporing verzocht… Heel even was hij spoorloos, totdat we hem ontdekten in een achteraf gat, rijkelijk gevuld met water, waarin hij vrolijk rondzwom. Eddie Beeftink brengt hem vervolgens naar ‘huis’….
Onder: Ja, we misten hem inderdaad in Havelte, maar hier in St. Isidorushoeve kregen we hem wel te pakken, deze Steyr Puch.
Boven en onder. Ouwe bekenden kom je ook regelmatig tegen… Tja, off-roaden is tenslotte een ‘verslavende passie’ en geen ‘eng virus’.
Hard cijferwerk. Essentieel zijn de deelnemers, want zonder deelnemers geen evenement. Het zijn er rond de honderd en dan tellen we niet mee de organisatie en een aantal auto’s van sponsoren. Hert maximum aantal auto’s dat de organisatie op de baan toelaat is 120. Vandaag zien wij nummer 96 rond het middaguur de baan opgaan en tel je daar de organisatie en voertuigen van de sponsoren bij op, dan zit je zeker rond die 120 stuks. Maar belangrijk zijn ook de vrijwilligers en sponsoren die het off-road evenement in St. Isidorushoeve ieder jaar weer mogelijk maken. We noemen ze graag omdat zij belangrijk zijn binnen onze geliefde sport/hobby en als we ze maar regelmatig blijven noemen worden ze niet vergeten. Als we eerst kijken naar de medewerkers. Om het geheel soepel te laten verlopen op de motorcrossbaan, en daarnaast, zijn achttien baanofficials de hele dag in de weer. Twee mensen van de EHBO zijn verder de hele dag aanwezig, evenals twee mensen aan de kassa. Wat te denken van de kantine medewerkers? Behalve het stenen clubgebouw heeft de organisatie nog een tent op het grasveld naast de motorcrossbaan opgezet. Daar kun je ook wat te drinken en eten halen. Een dozijn medewerkers/vrijwilligers hebben daar een goed gevulde dagtaak aan. Vrijwilligers Dini en Jan Schutten moeten we eveneens noemen voor de lunchpakketten en de erwtensoep. Al die leden en vrijwilligers zijn ondergebracht in commissies bij de H.A.M.C. Je hebt naast het bestuur de terrein commissie, de kantine commissie en verschillende leden daaruit verzorgen tevens de website en Facebook pagina van de vereniging. Hieronder de sponsoren opdat ze, als eerder geschreven, niet ‘vergeten’ het evenement in St. Isidorushoeve te steunen. En dat mag onder geen beding gebeuren!
Sponsoren St. Isidorushoeve 2017
- Autobedrijf Lesscher 4WD, Saasveld
- B&S Industrieel Onderhoud, Hengelo,
- Autobedrijkf Aktief, St. Isidorushoeve,
- Waterski Twente, Enschede,
- Suzi’s Place, Buren,
- Technisch Distributiecentrum De Mors, Borculo,
- Autobedrijf Hans Bolink, Deventer,
- SVA Automaten Service, Haaksbergen
- Bouwbedrijf Renshof BV Enschede.
Wil je de off-road pret in St. Isidorushoeve ook wel eens van nabij meemaken? Is niet heel moeilijk. Steevast wordt het evenement in het tweede (hele) weekend van november gehouden. Dat zou in 2018 dus zijn op zondag 11 november. Kun je op die datum vast alle andere activiteiten in je agenda doorstrepen….
Boven: Noem ze erelid of notabelen, deze Jan en Tineke ten Thije, zolang het maar goed aangeeft dat ze een belangrijke plaats hebben ingenomen in het bestaan van de Hoevense Auto en Motor Cross. Jan is in een ver verleden begonnen met de H.A.M.C. door hier in St. Isidorushoeve motorcross te gaan organiseren. Zelf was hij een van de meest fanatieke deelnemers en samen met zijn broer domineerden ze de zijspan klasse. Vier of vijf keer zijn ze Nederlands Kampioen geweest, zo heel precies weet Tineke dat niet, maar het absolute hoogtepunt is dat ze zelfs een keer de wereldtitel hebben weten binnen te slepen! Tot voor kort heeft Jan zich altijd enorm ingezet voor de H.A.M.C. maar om gezondheidsredenen kan hij niet meer wat hij vroeger allemaal kon. Het neemt niet weg dat hij vandaag toch graag even van de partij wil zijn ‘bij zijn kindje’.
Fotografie: Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
