Startersdag van de Jeep Club Nederland 2017

Een klein lontje in een aankomend kruitvat? Een terugkerend fenomeen durven we haast te beweren, alhoewel dat wel hoog van de toren geblazen is zullen sommigen reclameren. Maar niets is minder waar, want hoe wordt, of krijg je, een aspirant terreinrijder enthousiast? Simpel, door ze spelenderwijs kennis te laten maken met het fenomeen waar rasechte off-road liefhebbers aan verslaafd zijn: terrein rijden!

Boven: Uitleg vooraf door voorzitter Frank Eijk.

De Jeep Club Nederland (verder JCN) heeft dat jaren geleden heel goed begrepen en organiseert daarom ieder jaar een zogeheten ‘Startersdag’. En die is bedoeld om, in het geval van de Jeep Club, Jeepers zonder enige terrein ervaring wegwijs te maken in de edele kunsten van het off-the-road rijden. De voorgaande jaren kozen zij de Beekse Bergen als locatie, maar die was dit jaar helaas al besproken. Gelukkig heeft de JCN ook een uitstekende relatie met het Sportlandgoed in Zwartemeer en die locatie doet absoluut niet onder voor de Beekse Bergen. Dus toog terrein.nu afgelopen zondag richting het Drenthse Zwartemeer. Begeleid door mist lijkt het een stuk minder ver, totdat de zon zich meer en meer laat gelden en de wereld voorziet van onder meer een verre horizon.

Boven: Een warm welkom wacht de Jeepers en offroad liefhebbers in spe middels een ereboog, met duidelijk daar op geschreven waar het vandaag om gaat.

Boven: Niet heel moeilijk te vinden deze keer. Wat we bedoelen? Yep, een leuke hond natuurlijk en als je verder leest zul je er nog veel meer tegenkomen!

Boven: Deze Jeep rijder krijgt het toch licht op zijn zenuwen als hij in alle vroegte richting Zwartemeer rijdt. Voortdurend wordt er op zijn achterruit getikt, om stapelgek van te worden. Bij aankomst in Zwartemeer en nadere beschouwing van de achterruit ontdekt hij waar het tikkende geluid van afkomstig is. Je ziet hem c.q. haar (beiden, want de meeste slakken zijn tweeslachtig en hebben zowel vrouwelijke als mannelijke geslachtsorganen) op de foto hieronder bij het derde remlicht. Tenminste, dat hoort hij van haar c.q. hem als hij zijn oor dicht bij zijn c.q. haar huisje te luister legt en zij c.q. hij hem in zijn oor fluistert dat hij c.q. zij zo graag wilde passeren…..

   

Boven: Een zeer ‘vervelende’ fotografe, met recht de luis in onze pels, die je van ons wellicht ook al voorbij hebt zien komen via Facebook. Dee, want zo heet zij, weet ondergetekende met haar camera regelmatig op ongelukkige momenten vast te leggen. We overwegen passende maatregelen…  De waarheid is natuurlijk dat Dee, samen met haar vriend Alex, schatten van mensen zijn die veel doen voor de Jeep Club Nederland. Inmiddels zien wij hen de laatste jaren met veel Offroader Stammtisch leden regelmatig op de evenementen van de JCN. Alex en Dee zijn weliswaar Duits maar Dee spreekt ook goed Nederlands, dus fungeert ze zo nu en dan als tolk.

Verwende organisatie? Okay, genoeg gezwetst en over tot de orde van het verslag. We arriveren ruim op tijd op het Sportlandgoed Zwartemeer maar dan heerst er al een gezellige drukte. Koffie, thee en cake grijnzen je uitnodigend tegemoet en terwijl je die nuttigt kun je ook nog lekker neuzen in de Clubshop waar Chantal Hos ijverig in de weer is en vandaag de honneurs waarneemt. Behoorlijk wat Marshals van de club zijn eveneens aanwezig, stuk voor stuk tamelijk ervaren in de kunst van het terrein rijden, en maken een praatje met de debutanten, spreken zaken af met elkaar of regelen de laatste hand en span diensten. Het valt op omdat het aantal deelnemers wat achter blijft in vergelijk met voorgaande jaren horen we van voorzitter Frank Eijk. ‘Een goede veertig’ debutanten, waaronder enkele deelnemers die al eens geweest zijn maar nog wat meer ervaring op willen doen, is natuurlijk helemaal geen slechte opkomst (naar ons idee), maar ja, de JCN is verwend in dat opzicht. “Ja”, horen we ook van Frank, “normaal hebben we op onze Startersdag ongeveer het dubbele aantal deelnemers. Wellicht ligt het aan de locatie” oppert Frank nog, met licht verontschuldigende stem maar die gevolgd wordt door een grijns als we hem verzekeren dat we het helemaal geen slechte opkomst vinden. Immers, vergeet niet dat de debutanten van vorige Startersdagen inmiddels meer ervaren zijn en niet meer naar de Startersdagen zullen komen. 

Het ‘lesprogramma’. De deelnemers worden in meerdere groepen verdeeld. Iedere groep krijgt in ieder geval één marshal mee. Gemiddeld neemt iedere marshal tussen de vijf en tien auto’s mee het terrein in. De beste leermeester is de praktijk (hebben we op school geleerd….) maar vooraf wordt uitleg gegeven hoe te rijden, waar op te letten en bij vragen zo nodig waarom. Vervolgens gaat de marshal met iedere rijder afzonderlijk een hindernis te lijf. En lukt het niet in één keer of het gaat niet goed naar diens zin, dan wordt het zonder pardon opnieuw gedaan. Drie secties onderscheiden we op het terrein. En we zijn deze keer razendsnel bij iedere sectie omdat we vandaag ‘een persoonlijke chauffeur’ meekrijgen van de organisatie!

Onvervalst V.I.P. gevoel. Wat een verwennerij, zo’n persoonlijke chauffeur die ons in de SSV van Sportlandgoed Zwartemeer naar de secties brengt. Op die manier hoeven we ons alleen maar te concentreren op onze fotografie. Het gevaar dat opduikt is dat wij nu ernstig verwend raken. Maar bedenk ten alle tijden dat de schuld bij de JCN ligt….  In de ochtend neemt Natale Dorigo die taak van persoonlijke chauffeur voor ondergetekende op zich. Na de (meer dan) uitstekende lunch met  onder meer soep, verse bolletjes en brood, frikandellen, vers beleg en datgene waar ondergetekende zo’n beetje verslaafd aan is (tomaten), neemt Richard van Helvoort de taak van persoonlijke chauffeur voor ondergetekende op zich. Het is maar goed dat niet al te veel Jeepers de zelfvoldane grijns op ons postzegeltje gezien hebben en helemaal fotografe Dee niet, want die zou dat onmiddellijk vastgelegd hebben. En voor de buitenwereld willen we toch een beetje de ‘schijn van bescheidenheid’ hoog houden, ook al is die in ons geval zo vals als maar kan…. 

Boven: Oeps, dat is flink stijl als je voor het eerst in het terrein gaat rijden. Maar misschien hebben we per ongeluk de camera een tikje scheef gehouden?

Boven: Off-the-road, het woord zegt het al, is je route niet geplaveid. ‘Soms’ staan er ook bomen en dan is het een kwestie van uiterst nauwkeurig en voorzichtig sturen. Op verhard al pittig, maar off-the-road nog een paar strepen meer. De ondergrond kan glad zijn en wie vertelt me niet dat er een kuil ligt op je route? Plop, valt de auto scheef, precies tegen die boom natuurlijk. Hier dirigeert Marshal Stephen Troost de debutant veilig langs een boom. Normaal is dat in principe de taak van de bijrijder. Ook dat is een serieus punt van aandacht. Als chauffeur ben je achter het stuur gewend je eigen beslissingen te nemen. Off-the-road moet je blindelings kunnen vertrouwen op de kennis en het inzicht van je co-piloot (een moeilijk woord voor bijrijder).

Uitzonderingen bevestigen de regel. Ruwweg vallen er drie secties te onderscheiden. Op alle drie zijn routes uitgezet. In principe is een doorgaande route met groene pijlen aangegeven. Dat houdt in dat ook de Jeeps met 2WD (heus, die zijn er tegenwoordig!) die route kunnen rijden zonder al te veel problemen of kans op schade. Soms, maar ook maar heel zelden, kan zo’n, uiteraard onverharde, route voor 2WD Jeeps tegenvallen. Denk dan aan een fikse regenbui die in de nacht na het uitzetten van die route over het terrein trekt. We noemen dat omdat we deze keer één zo’n plasje tegenkomen. Tsja, en dan kan het zomaar gebeuren dat de betreffende inzittenden van een 2WD op zo’n plek met hun reukorgaan op de feiten gedrukt worden… De 4×4 liefhebber weet zonder meer welke feiten we bedoelen. Langs de groene route zijn uitstapjes uitgezet middels blauwe pijlen voor de routes waar 4WD toch wel erg handig is en rode pijlen voor stukken route waar je wel gek zou zijn om geen 4×4 in te schakelen. Dan heb je ook nog zwarte pijlen voor geprepareerde Jeeps, maar dat is vandaag niet aan de orde. Er liggen wel een paar plekjes op het terrein die zo’n zwarte kleur markering verdienen, maar je begrijpt dat de JCN starters daar niet in willen sturen. Je wilt tenslotte niet verantwoordelijk worden gehouden voor een levenslang trauma van Jeepers die je bovendien geheid ook nooit meer terug zou zien…

Boven en onder: Marshal Stephen Troost ‘in actie’ en in zijn element. 

Sectie, 1 van de 3. We hebben een sectie bij ‘het strand’ van het ‘vismeertje’ waar enkele bulten van los wit zand liggen. Er op, er af en zijwaarts komen aan de orde. Zijwaarts vinden vooral dames al snel ‘doodeng’ en dat terwijl hun Jeep nog niet zijn maximale zijdelingse hellingshoek heeft bereikt. Die kan best nog wel een stukje verder en we zijn er bij als doorgewinterde Jeeper Olaf Wildenburg dat aan een groepje cursisten bewijst door zijn JK nog een aantal strepen schuiner zijwaarts te parkeren (foto hieronder). Dat schept vertrouwen en ineens durven de deelnemers de andere kant zijwaarts een stukje schuiner. 

  

Sectie, 2 van de 3. Een andere sectie, echt nummers hebben ze niet maar geven wij ze voor het gemak, ligt in het bos nabij de ingang van het Sportlandgoed. Een aangelegd bos dat nog niet heel oud is en waar de JCN in het verleden al een route heeft aangelegd. Het gegeven dat het bos niet heel oud is en derhalve de boompjes nog niet heel hoog vertaalt zich naar een dichte ondergroei van gras, brandnetels en meer van dat spul dat we onkruid plachten te noemen. Dat is vooral in het begin wat glibberig plus wat helpt is dat het nog vochtig is van dauw en mist. Bosgrond is zacht en op een aantal plekken in het bos is het ook wat modderig, maar over het algemeen hebben ook de aspirant Jeepers hier weinig moeite. Het is veelal een kwestie van nauwkeurig sturen, niet te veel gas door de modder en met ietwat stijgende verbazing vertrouwen krijgen in de techniek van de Jeep onder je zitvlees.

Wijselijk. Er is een kort stukje route door het water nog van een voorgaand bezoek. Het water is gestegen en de uitgang door eerdere pogingen flink uitgesleten onder het oppervlak en het resultaat is onder de streep dat je de neus van je Jeep verder en verder onder water ziet verdwijnen. Bij gebrek aan een snorkel en de standaard luchtinlaat van de Jeep Wrangler YJ kennende is de beste tactiek de aftocht blazen, het hazenpad kiezen, terugtrekken, rechtsomkeert maken, op de vlucht slaan of hoe je de terugtocht aanvaarden ook wilt noemen. Waterslag wil je namelijk niet meemaken.

Boven: John Renne in zijn Renegade 4×4. Je zult verbaasd zijn wat de kleine Renegade weet te presteren in het terrein. Mits je de uitvoering met 4×4 hebt natuurlijk. Onder: Zijn voormalige vriendin, sinds kort vrouw, Marieke Koppenaal in haar Jeep TJ.

Sectie, 3 van 3. De rottigste sectie voor aspirant off-road liefhebbers ligt rechts achter het restaurant. Een lange, begroeide rug herbergt een slingerroute met diverse uitstapjes. Rode pijlen komen voor maar uiteraard zijn de deelnemers volkomen vrij om de rode routes te rijden dan wel links te laten liggen. Deelnemers in een Jeep JK Unlimited (de lange vierdeurs uitvoering) zijn bij voorbaat vrijwel kansloos op de rode routes. Althans, in geval ze absoluut geen schade willen oplopen aan hun auto. Hier en daar staan de bomen dermate krap op elkaar op de route dat schade zeker niet ondenkbaar is. Dat hoeft niet direct een deuk te zijn of een kapot onderdeel, maar krassen van takken op de lak van je Jeep is ook schade en daar zit lang niet iedereen op te wachten. Vergeet niet dat de meeste deelnemers starters zijn en vaak een hagelnieuwe Jeep JK hebben aangeschaft. En zoals je weet vind je het eerste krasje altijd het ergst. Op een enkele plaats is het zelfs zo krap sturen dat de hulp van een lier er aan te pas moet komen. Prachtig vinden de cursisten dat en het past ook helemaal in het verhaal van de gekleurde pijlen. Rood is pittig off-road met gerede kans dat je eens een keer vast komt te zitten maar ook dat schade aan je auto tot de mogelijkheden behoort, ook al ligt dat vrijwel altijd aan jezelf.  

Boven: Die had er volgens ons wel schik in krijgen we de indruk.

En zowaar wordt zo nu en dan een liertouw of kabeltje uitgerold.

Boven: Prachtige achterzijde van een Jeep, vind je ook niet?

Eind van de middag is er nog tijd om zelf lekker te stoeien. Op het strand is dat het leukst als je ook even het gas dieper in kunt trappen. En uiteraard is er even tijd om een groepsfoto te maken. Op de foto hieronder hebben we de Duitse delegatie digitaal vastgelegd. 

What’s in a name? Later in de middag ook tijd voor wat drinken en napraten. En foto’s van leuke honden maken zoals je ziet. Het hondje boven hebben we een beetje medelijden mee gekregen als we om zijn naam vragen. Nog heel jong en dan moet hij het doen met de naam ‘Henkie’. En dat zijn hele leven lang! Zou hij het wel beseffen…?

Boven en onder: Marshal Pepijn Schreurs tijdens de cursus in actie op het strand.

De lokale KNMI. Het weer laat zich van zijn beste kant zien. In de ochtend veel zon aan een strakblauwe hemel. In de loop van de middag komen wolken opzetten, maar de voorspelde regen blijft uit, op een enkele spetter na. Dat was zo weinig dat we in het water van het meertje hebben moeten kijken om bevestigd te zien dat we inderdaad een spetter hebben kunnen voelen. Maar nauwelijks voelbaar was het absoluut te weinig om de knop van de ruitenwisser aan te zetten.

Boven: De hond van Pepijn Schreurs luistert naar de naam ‘Troy’. We schreven het al eens eerder. Troy is zijn ‘beroep’ als hond misgelopen en bij zijn geboorte in het hokje voor ‘waterrat’ gaan liggen. Of dolfijn zou ook kunnen, want we verdenken hem van ‘ingebouwde sonar’. Gooi een stokje ver in het water zodat je het niet meer ziet, maar Troy weet het te vinden! Onder: Onze vriend Alex, lidnummer 1000 van de JCN.

Overpeinzingen. Of het een succes is geweest de Startersdag? Jazeker. Niet alleen maak je nieuwe deelnemers vertrouwd met het off-road rijden maar ook krijgen ze al gauw affectie voor het merk Jeep omdat ze als onwetende snel onder de indruk zijn van diens prestaties. De volgende stap is dan om lid te worden van de club, want het is altijd leuk en gezellig met gelijk gestemden onder elkaar. Bovendien steek je veel van de Jeep op tijdens evenementen en dat is ook niet te versmaden. Het bewijs is het nog altijd stijgende ledental van de JCN. Ook tijdens dit weekend dienen zich spontaan enkele nieuwe leden aan. Inmiddels staat dat ledental op een dikke, indrukwekkende 450 stuks. Als inmiddels oudgediende off-road liefhebber moeten we bij het horen van deze positieve berichten altijd even terugdenken aan mede oprichter van de JCN, Ruud van Huet, die veel te vroeg moest vertrekken naar het eeuwige off-the-road. Hij zal trots zijn ‘op zijn cluppie’. Ongetwijfeld zal dat bij een aantal Jeepers van de club ook door het hoofd spelen. Niet voor niets houdt de JCN ieder jaar in december het ‘Remember the Rebel’ evenement ter nagedachtenis aan Ruud en zijn Jeep ’the Rebel’. Maar voor die tijd heeft de JCN nog een paar evenementen voor de jeepers in petto. Houd daarvoor de Agenda op deze site in de gaten of de site van de JCN zelf natuurlijk.

Tekst & fotografie: Martin Brink.