We konden Peter strikken om voor terrein.nu op pad te gaan. Zijn verslag wordt aangevuld met talrijke creatieve, digitale ‘uitspattingen’, eveneens van zijn hand. Ga er maar even voor zitten, want met het grootste plezier laten we Peter zelf aan het woord!
De aanleiding. Het verhaal begint op zaterdagavond tijdens Offroad Budel 2018, als ik samen met Martin Brink en Ad Woolthuis in de auto zit om in België te gaan ‘Grieken’. Grieken is niets meer en niets minder dan lekker genieten van de Griekse keuken in een gezellig restaurantje en we gaan daar heen op uitnodiging van enkele leden van de Stg. 4×4 Limburg. “Of ik de agenda van terrein.nu ooit bekijk”, vraagt Martin terloops onder het rijden. “Natuurlijk”, is het antwoord, waarna meteen door hem het weekend van 3 en 4 november genoemd wordt en het aantal van maar liefst vier evenementen die eigenlijk alle vier bezocht dienen te worden. “Ben je ooit in Havelte geweest”? luidt zijn volgende vraag. Die moet ik met “nee” beantwoorden.
Mijn nieuwsgierigheid wordt aangewakkerd…. Wat volgt is een enthousiaste beschrijving van wat me allemaal te wachten staat mocht ik daar heen willen gaan. En dat is nogal wat! Een groot terrein, brede tankbanen, de weg kwijt raken zonder plattegrond, terreinopzichter van Defensie, 4×4 Drenthe, uiteraard sterke verhalen over wat Martin, Jan en Ad in het verleden hebben meegemaakt en ’twee dingen’ die ik goed onthouden heb, een obstakel genaamd ‘Vanessa’….
Doelbewust op weg. De uitkomst van dit gesprek is dat ik op zaterdagmorgen 3 november in alle vroegte mijn gordijnen opentrek en aanstalten maak om te vertrekken richting Havelte. Door het zien van de witte autoruiten van de buren constateer ik dat de eerste nachtvorst zich heeft aangediend. Gelukkig wordt de nachtvorst al snel verdreven door een stralend zonnetje en na een smakelijk ontbijtje stap ik in mijn auto en draai ik het stuurwiel richting Havelte.
Boven: Afgaande op de grille stamt deze Jeep Wagoneer uit de zeventiger jaren.
‘Goddelijke interventie’? Aangekomen op het terrein in Havelte kijk ik eerst even op mijn telefoon. Tijdens de rit heeft hij al enkele malen een melding gegeven en dat wekt vanzelf mijn nieuwsgierigheid. We hebben afgesproken geen namen te noemen of de reden waarom, maar de meldingen komen van een dus niet nader te noemen ‘iemand met een hoed’ die waarschijnlijk vanwege zijn ‘jonge god zijn’ (jarig) vergeten is om mij aan te melden bij de organisatie. Het is hem vergeven, want bij de inschrijfbalie blijkt dat mijn naam al is gevallen. Heeft hij ’s morgens in alle vroegte toch nog zijn ‘oeps vergeten’ goed weten te maken. Ik krijg van de organisatie van de Stg. 4×4 Drenthe een plattegrond en een schild uitgereikt waarmee ik het terrein op mag en na het nuttigen van nog een kop geurende koffie kan de offroad pret beginnen.
Boven: In een rijtje op weg naar Vanessa! De eerste bult is een ‘makkie’, maar door het water de tweede bult op is waar menige terreinrijder zich op verkijkt.
Onder: De plattegrond welke ik meekrijg van de organisatie. Heel duidelijk worden de verschillende routes aangegeven maar ondanks dat raak ik toch al snel de weg even kwijt. Tja, het terrein in Havelte is ook erg groot…
Boven twee keer en vijf keer hieronder: Teruglopend naar mijn Jeep vallen me twee wel heel kleurrijke bolides op. Gebroederlijk naast elkaar geparkeerd staan een Suzuki Vitara en een Nissan Terrano II die aan de genummerde platen op de deuren te zien een deelname aan de Carbage Run 2017 achter de rug hebben. De Carbage Run is een vijfdaagse roadtrip door Europa in een ‘barrel’ (oude auto met weinig waarde) van maximaal 500 Euro waarbij het niet om tijd of snelheid gaat maar om creativiteit, gekkigheid, avontuur maar bovenal lol maken. Creatief zijn de voertuigen in ieder geval, kun je op de foto’s zien. Om die reden laten we niet alleen actiefoto’s van het tweetal zien, maar ook een paar statische foto’s zodat je de creativiteit wat beter kunt zien en bewonderen…
Dubbele routebeschrijving. Met de plattegrond binnen handbereik ga ik het terrein in om na enkele bochten, al draaiend met het kaartje, toch dreig de weg kwijt te raken. Gelukkig heeft de organisatie, ik denk met met vooruitziende blik, borden met letters of cijfers langs de rode route neergezet welke dienen als oriëntatiepunten. En dat werkt goed, nee uitstekend. De rood ingekleurde route bestaat grotendeels uit makkelijk te berijden, brede tankbanen die je rond het terrein leiden en enkele doorsteken door een gebied met een paars of geel aangegeven route. De paarse en gele routes zijn veelal smalle bospaden. Ik besluit om eerst de rode route af te leggen om te zien wat voor ‘vlees’ we vandaag in de kuip hebben.
Boven: Russische onverzettelijkheid, de UAZ.
Vleselijke buitenbeentjes. En het mag gezegd worden, er zit leuk ‘vlees’ tussen. Opvallend is dat veel van dat ‘ijzeren vlees’ dat vandaag rondrijdt waarschijnlijk zijn eerste meters maakte in militaire dienst. Zo zien we naast meerdere Nekaf’s en Land Rover’s ook nog een UAZ en Volvo’s van diverse pluimage. En dan hebben we nog niet genoemd de grote jongens van DAF en MAN in de kleur legergroen die we hier en daar tegenkomen. Onder de aparte verschijningen valt ook een Iveco Daily 4×4 op. Dat is geen alledaagse verschijning op de Nederlandse wegen, laat staan op 4×4 evenementen. Later horen we van Martin dat hij de laatste jaren steevast van de partij is op het evenement in Havelte.
Intensieve zoektocht. Na eerst een ronde over de tankbaan rondom het terrein gereden te hebben ga ik op zoek naar het ‘beruchte’ obstakel ‘Vanessa’. Vanessa bestaat uit twee grote bulten zand met daartussen een plas water. Maar ‘Vanessa’ laat zich niet makkelijk vinden voor een ‘ik ben voor het eerst in Havelte’ bezoeker. Zo af en toe wordt door passanten even geïnformeerd of ik ‘ze, zijnde die twee bulten’ toevallig weet te liggen. Helaas jongens, ik ben ‘ze’ ook aan het zoeken. Na een klein speurtochtje zie ik in de verte een open stuk in de bossen met een aantal geparkeerde 4×4’s. Dat kan natuurlijk een goed teken zijn. En ja hoor, even later heb ik ‘Vanessa’ gevonden. Net als Ad en Martin heb ik me suf zitten prakkiseren waarom die twee bulten ‘Vanessa’ genoemd worden, maar net als zij is het ook mij een volslagen raadsel…
Oplopende moeilijkheidsgraad. Enfin, op het open zanderige gedeelte naast Vanessa zijn nog een tweetal uitdagingen gemaakt voor de deelnemers. Ze bestaan uit kuilen en bulten en worden als ik arriveer al naar hartenlust bedwongen door auto’s, quad’s, SSV’s (Side-by-Side Vehicle) en zo nu en dan een truck. Veel water staat er niet tussen de bulten van Vanessa maar het wordt naarmate de dag vordert steeds moeilijker om na de duik in het ondiepe de top van de tweede bult te bereiken. Zoals we bijna altijd zien zijn er twee ‘klassieke’ manieren om aan de andere kant tegen de bult op te komen. De ene rijder probeert het rustig en met beleid terwijl de andere chauffeur er vol gas voor gaat. De lichte quads en SSV’s, die eerst met het grootste gemak rondjes blijven rijden over dit Vanessa obstakel, beginnen na verloop van tijd ook moeite te krijgen om de top van de tweede bult te bereiken. Lang niet altijd lukt het tijdens de eerste poging of soms maar nauwelijks. En als het dan uiteindelijk lukt gaat het met veel wielspin en weinig voortgang tergend langzaam bult twee op.
Verandering van spijs doet….? De uitdagingen moeilijker maken! Dat het terrein zich gedurende de dag verandert bewijst een voor de middag makkelijk te nemen bochtje rechts omhoog. Na de middag wordt dat heel andere koek en ontstaat op dezelfde plek zelfs een kleine opstopping. Een MAN KAT biedt uitkomst door een sleepje te geven aan de onfortuinlijke vastzitter waarna het ‘fileleed’ zich snel oplost. Tot de volgende zich vast rijdt…. Dat de tijd razendsnel gaat als men plezier beleeft wordt duidelijk als daar ineens de organisatie voorbij komt om te melden dat het einde oefening is voor vandaag. Vriendelijk wordt de deelnemers verzocht om het terrein te verlaten.
Boven: Houdt een oogje in het zeil…
Boven twee keer en onder twee keer: Ze kunnen er schijnbaar geen genoeg van krijgen, want meer dan eens duiken ze vol overgave de plas water in welke gelegen is tussen de bulten van Vanessa. Na druipend van de waterige modder schateren ze het telkens uit van het lachen, dus nemen we voetstoots aan dat ze er plezier in hebben.
Boven: Keesjan de With en Tamara Jaspers kom je ook tegen in het NK Trial!
Boven: De ’tic’ van Martin om ‘leuke honden’ te fotograferen is besmettelijk vermoeden we. Helaas heb ik geen back-up als Linda Zantingh van yourdoggy.nl.
PS van Martin Brink. Linda heeft het er ook moeilijk mee horen we van haar omdat ze de kleur en vacht niet heel goed kan zien. Ze vermoedt dat het een niet raszuivere Rhodesian Ridgeback is en afgaand op de ogen zou er iets van een herder in kunnen zitten. De eigenaar van deze leuke hond zal dus uitsluitsel moeten geven.
Boven: Apen en mensapen leven over het algemeen in bomen en mensen op de grond. Is een mens in een boom dan een aapachtige….?
Boven: Schoonheidsslaapje of slaap der onschuldigen?
Boven: Fraai ‘vlees’ zo’n Iveco 4×4 buitenbeentje.
Notitie van een ‘onervaren Havelte verslaggever’. Zoals je hebt kunnen lezen is het voor mij de eerste keer geweest dat ik op het terrein in Havelte ben geweest. Afgaande op de deelnemers van dit jaar en de verslagen van terrein.nu van voorgaande jaren is het de zaterdag minder druk dan voorgaande jaren. Dat je nooit voorbarige conclusies moet trekken wordt duidelijk als ik met de organisatie praat. In voorgaande jaren was het evenement in Havelte maar één dag. Precies, op zaterdag. Nu worden de deelnemers verdeeld over twee dagen, de zaterdag én de zondag. En net als op veel tweedaagse evenementen is de zondag de meest drukke dag, want dan zijn alleen terrein.nu verslaggevers aan het werk…. Ik heb de organisatie echter nog niet gesproken over het aantal off-road liefhebbers dat zondag het terrein bezocht. Met in mijn achterhoofd het prachtige terrein in Havelte en het aantal deelnemers op deze zaterdag vermoed ik dat het aantal deelnemers van de zaterdag en de zondag bij elkaar zeker zo veel zal zijn geweest als dat van toen het evenement alleen op zaterdag werd gehouden. Misschien zelfs wel een stukje meer, want als er leuke off-pret te beleven valt verspreid dat zich als een ‘lopend vuurtje’ onder off-roaders…
De ‘eerste helft’ zit er op. Aangekomen op de parkeerplaats worden hier en daar aanhangers opgeladen, de verlichting en kentekenplaten gecheckt en kan na een mooi dagje vrij rijden de weg naar huis weer aanvaard worden. Wie weet wacht voor een aantal van hen morgen opnieuw een dagje Havelte…. Helaas heb ik andere verplichtingen.
Tekst & fotografie: Peter Bouwmans (Peerke’s 4×4 uitjes).
