The Perfect Offroad Day…

Als om onze aangeboren nieuwsgierigheid te wekken valt kortgeleden een uitnodiging van Peter (en Margriet) Mastenbroek van De Recreatieve op ons digitale deurmatje met alleen de datum en de mededeling dat het eenmalig op een nieuw terrein plaats zal vinden en maar voor een beperkt aantal van 35 auto’s toegankelijk zal zijn. Het beoogde doel van Peter is ‘aardig’ gelukt om het zacht uit te drukken, want niet alleen is die nieuwsgierigheid gewekt, nee, die is onmiddellijk naar de hoogste staat van paraatheid gesprongen. Ondanks dat de locatie niet meegedeeld wordt – fanatieke pogingen van onze kant falen jammerlijk want Peter blijft zwijgen als het graf – gaan we uiteraard heel graag in op diens uitnodiging. Een nieuwe off-road locatie, die willen we vanzelfsprekend niet door ons reukorgaan laten boren.

Boven: De inschrijvingen worden op de locatie zelf nauwkeurig gecontroleerd. Na akkoord ontvang je een bescheiden gele sticker die je op je ruit plakt. Zit die sticker er niet, dan word je zonder pardon van de locatie verwijderd.

Onder: Als gevolg van weinig regen de dagen voorafgaand aan het rijden is het terrein ‘lekker zanderig’. De bandenspanning dan de nodige streepjes laten zakken is geen overbodige luxe.   

Onder: Verreweg het grootste deel van het ‘selecte’ gezelschap dat mag proeven van de nieuwe locatie, opgesteld op de naastgelegen parkeerplaats voordat ze het terrein in duiken. Tamelijk logisch natuurlijk dat De Recreatieve haar eigen leden voorrang heeft gegeven. Het is ook de reden dat het evenement maar even in de Agenda van terrein.nu heeft gestaan, want het aantal van 35 inschrijvingen is binnen no-time bereikt.

Heenreis en aankomst. Enkele dagen voor ‘Offroad D-Day’ krijgen we het digitale inschrijf formulier toegestuurd en komen we de locatie en tijd te weten. Inclusief die wetenschap stappen we zondag 24 april jongstleden ruim op tijd in de auto en draaien we het stuur vanuit onze woonplaats Nijkerkerveen richting de opgegeven locatie. Het weer ziet er grandioos uit en na een dikke honderd kilometer komen we, kort na het passeren van de grens, op de ons opgegeven bestemming. En nee, die bestemming gaan we je niet verklappen, want vooraf is nadrukkelijk gevraagd deze niet wereldkundig te maken. De koffie pruttelt en genietend van het zwarte goedje lopen we in het rond om te zien wie er vandaag tot de gelukkigen horen die de nieuwe locatie mogen inwijden.

Boven: Het gele stickertje als zichtbaar bewijs dat je tot het ‘selecte gezelschap’ behoort.

Start van een ontdekkingsreis. Druppelsgewijs zien we de deelnemers het terrein in duiken. Nog even kort gebabbeld met Peter en Margriet en dan maken ook wij ons op om het terrein in te gaan. Om eerlijk te zijn kunnen we haast niet wachten! De ingang van het terrein, een breed zandpad, is naast de inschrijving gelegen. Het zandpad stijgt licht zodat het visueel al snel achter de relatief kort bij gelegen horizon lijkt te verdwijnen. Aan weerskanten schieten bomen en struiken in heldere tinten lentegroen voorbij, fluweelzacht afgetekend tegen een strakke, helderblauwe lucht. We hebben er nauwelijks oog voor, want al na pakweg 100-150 meter doemt een brede Y-splitsing voor ons op. “Welke richting kiezen we Jan”, vragen we onze ‘co-piloot’ voor de dag Jan Houtkoop. “Maakt niet uit” krijgen we te horen en volkomen willekeurig kiezen we voor de ‘rechter poot’ van de splitsing. Wat dan volgt is een complete dag waanzinnig genieten…

Terreingesteldheid. Het is een aaneenschakeling van lange zandpaden in uitgestrekte bossen dat zich voor ons uitrolt en al snel wanen Jan en ondergetekende zich ‘een tweeling Rémi’, je weet wel, waarvan één zich alleen op de wereld waant en daar een boek over heeft geschreven… Potver, hopelijk krijgen we wel wat deelnemers voor onze lenzen, schiet ons voor een kort moment door het hoofd, maar al snel schakelen we terug over op de modus ‘intens genieten’. Uuuh, horen we je denken, je bent toch aan het werk? Jazeker, maar genieten van je werk is nog altijd niet verboden, alleen moet je dat de belastingdienst niet laten weten leert de ervaring. Het door ons gekozen zandpad kenmerkt zich door talloze sporen die kris-kras door elkaar lopen. Sommigen diep, andere minder diep, met als overeenkomst dat de HEMI motor in onze RAM hoorbaar dieper gromt dan gebruikelijk. Heel moeilijk rijden is het niet, zo lang je maar beheerst het gaspedaal weet te doseren. Wat overblijft is dan het rondom genieten, het gevoel dat je op ontdekkingsreis bent, de omgeving absorbeert zodat nieuwe energie zich in je lijf op kan slaan. Het gevoel ook dat sleur en andere beslommeringen met iedere meter voortgang verder van je af glijden, op weg naar vergetelheid.

Boven: Als gewoonlijk is de concurrentie onder fotografen ‘moordend’. 

Er is leven! Na enkele honderden meters afgelegd te hebben besluiten we links af te slaan. Weer enkele honderden meters verder arriveren we, en dat heet nu ‘op goed geluk’, op een enorme, uitgestrekte zandvlakte. Alhoewel, van vlakte is niet direct sprake, eerder van een duinen gebied, maar dan zonder een spoortje begroeiing. Heuvels en dalen in verschillende gradaties, ’tijdelijk getekend’ door ook hier kris-kras door elkaar lopende sporen. De vlakte wordt omzoomd door bossen en struiken in verschillende vormen. Op enkele plaatsen kijken we over de toppen van de bomen heen en zien we een heuvelachtig landschap langzaam verdwijnen in de verte, gehuld in een lichte, blauwgrijs gekleurde nevel die visueel dikker wordt naarmate de afstand toeneemt. Pas hier zien we dat we toch niet helemaal alleen op de wereld zijn. Het bewijs zie je op de foto’s. Enkele deelnemers ontdekken hier dat rijden in los zand listiger kan zijn dan ze voor mogelijk houden. Een sleepje van een ‘lotgenoot’ of even ‘scheppen met het schepje’ bieden dan soelaas. 

Onder: Niet de juiste bandenkeus voor los zand, maar de terrein kwaliteiten van de Volvo TGB heffen dat ‘probleem’ ruimschoots op.

Boven: Bijna vanzelfsprekend komen we ook bekenden tegen waarmee we uiteraard even een kort gesprekje aanknopen. Begrijpelijk dat het onderwerp vooral over dat fantastische terrein gaat. In de auto Jobbe en Johan Aaldering, respectievelijk links en rechts op de foto.

Boven: We komen meer bekenden tegen, zoals Hans en Thea Bogerd. Ook zij genieten enorm van het terrein en laten tijdens een babbeltje even hun gedachten de vrije loop. Gedachten als “wat zou het mooi zijn om hier een keer een Trial wedstrijd te mogen houden”. Tja, als trial liefhebbers pur sang met zoons actief in de trial wedstrijden niet zo’n heel gekke gedachte natuurlijk.

Boven twee keer en onder: Alsof het zo moet wezen komen we zowaar ook enkele deelnemers aan de trialwedstrijden van het VNTTK tegen. Op de twee foto’s boven Martijn Droog (alias de Nutcracker?) en Melchior van Roekel in hun Daihatsu Rocky. Op de foto onder zijn het Erik en Jolanda Kalb.

Boven: We laten de gelegenheid niet voorbij gaan zonder een foto van onze eigen auto te schieten.

Boven: Ruimte en afstand krijgen een andere betekenis op het terrein.

Boven en onder: Onder de deelnemers twee stuks in een Fiat Panda 4×4. Dat is minder gek dan het lijkt, maar vergeet niet dat De Recreatieve vooral tourritten organiseert over onverharde paden en weggetjes. Steevast vermelden ze bij die ritten wat je als deelnemer tegen kunt komen en of ze al dan niet zwaar zijn. Meerdere ritten van hen zijn dan ook bij uitstek geschikt voor auto’s als de Fiat Panda met 4×4 aandrijving. Met wat goede wil en beleid kun je een rit van hen soms zelfs rijden met een 2WD. En vergis je niet; de Panda’s laten je vaak verbaasd zijn over hun prestaties, met dank onder meer aan het lichte gewicht.

Boven: Vinden wij prachtig, een auto als chassis-cab aanschaffen en voorzien van een eigen of after-market laadbak dan wel opbouw. Ook een opbouw die de Amerikanen betitelen als ‘stake-bed’ kan onze goedkeuring wegdragen (vlakke laadvloer met uitneembare pilaren). Noem het ‘utility in optima forma’ of ‘form follows function’, maar het geeft aan dat de auto niet alleen gebruikt wordt voor het vervoer van personen maar dat er ook mee gewerkt wordt.

Boven en onder: Hans en Thea Bogerd nog een keer in hun prachtige Land Rover Defender.

Overeenkomsten en verschillen. Naarmate de dag vordert krijgen we tijd om vergelijken te trekken. Het eerste terrein waarbij we dan aan denken is het militaire oefenterrein in Havelte waar de St. 4×4 Drenthe meerdere keren een dag  off-road heeft georganiseerd en hopelijk in de toekomst nog zal gaan organiseren. Dat vergelijk gaat met name op voor de vele zandpaden en vlaktes. Havelte komen we op enkele plaatsen modder tegen en dat zien we op dit terrein, mede door de droogte vooraf, minder. Op één pad zien we wel tekenen van vocht en omdat een gewaarschuwd mens voor twee telt rijden we er ‘met zijn vieren’ niet in. De waarschuwing vooraf is van Peter. Hij weet namelijk te melden dat als je er in rijdt, je niet ontkomt aan lieren. Gezien het feit dat we op de huidige RAM geen lier hebben nemen we de proef uit voorzorg niet op de som. Hulp van deelnemers op dit uitgestrekte terrein kan maar zo lang op zich laten wachten. Want hetgeen je inlevert aan vochtige modder (als je daar tenminste naar op zoek bent) krijg je retour in de vorm van heuvels en dalen op een veel groter terrein.

Boven: Een stukje hoger op de helling dan waar fotograaf Jan Houtkoop deze Opel Frontera kiekte.

Boven en onder: Twee exoten bij elkaar, respectievelijk een Dakar (op basis van Land Rover) en een Volvo TGB.

Boven en onder: Vriendelijke mensen in de Fiat Panda 4×4. Eerst zwaait de chauffeur ‘uit zijn dak’ en vervolgens zijn co-pilote uit het raam.

Boven: Prachtig gespoten en opgebouwde Nissan Patrol.

Boven: Niet alleen wij genieten… 

Boven: Johan en Jobbe Aaldering.

De inwendige mens. Rond het middaguur is het even wat rustiger. Je snapt het als je weet dat De Recreatieve onder leiding van Margriet een pan heerlijke erwtensoep op het vuur heeft staan. Tenminste, dat ze lekker is horen we van collega en vriend Jan Houtkoop en die geloven we op zijn woord. Zelf proberen we een zwelling boven de broekriem ‘in toom’ te houden en slaan we de lunch nog wel eens over. Maar ook zonder ons is de erwtensoep ‘gesneuveld’ kunnen we je verzekeren.

Boven: Zoals je ziet hebben we deze dag te kampen gehad met ‘zwaar bewolkt weer’… Maar let liever op het schier eindeloze uitzicht over de toppen van de bomen heen, links op de foto.

Boven: Vooruit, nog een keer, omdat hij zo mooi is. Nee, we hebben het niet over de ‘bemanning’…

Dromen mag… De film ‘The Perfect Storm’ brengt ons op de titel van dit verslag. Er zijn in de loop der tijd echter legio films verschenen met ‘perfect’ in de titel. Teveel haast om op te noemen (Perfect Man, Match, Date, Patiënt, Candidate, Score, Nanny, Stranger, Holiday, etc.) maar onder hen ook een film uit 2015 die getiteld is ‘A Perfect Day’. Het heeft vandaag beslist niet gestormd op onze locatie en we hebben een uitzonderlijk mooie dag mogen beleven op een groot, nieuw en waanzinnig mooi off-road terrein. We willen daarom niet verzuimen de Recreatieve vanuit al onze tenen te bedanken. Maar mede daarom schiet ook die nieuwe, nooit gebruikte titel boven dit verslag ons te binnen: ‘A Perfect Offroad Day’. Wie weet, beleven we hem ooit nog eens en we klampen ons daarbij vast aan dat ene bekende spreekwoord dat iedereen wel kent: ‘de wens is de vader van de gedachte’…

Fotografie: Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.