Een sportieve strijd moge duidelijk zijn naar we hopen, want daar waar in ‘de grote mensenwereld’ alleen ongezonde idioten oorlog willen, mag het Bikkelweekend van de LRCH zich verheugen in een gezonde en vredelievende populariteit onder de LRCH clubleden. Opnieuw het onomstotelijke bewijs dat sport verbroedert en lichaam en geest gezond houdt dunkt ons.
Boven: Koters van de medewerkers binnen de LRCH organisatie zijn al vroeg in de weer met een passie die ze vermoedelijk van papa en/of mama mee hebben gekregen. Die passie heet Land Rover. Op schaal zijn ze natuurlijk bezig, want zelf zijn ze ook (nog) niet groot….
Formidabele start. Fotograaf Ad Woolthuis en ondergetekende arriveren ruim op tijd op de plaats van handeling, het Duitse Weeze net over onze landsgrens. Vinden we niet erg, want dat geeft ons tijd de ins en outs van het Bikkelweekend tot ons te laten doordringen. Bovendien schijnt een aangenaam zonnetje, in tegenstelling tot Nederland. Lang blijft het niet, vermoeden we, en we krijgen gelijk. Nauwelijks een uurtje na onze aankomst komt bewolking vanuit Nederland opzetten en blijft de hele dag hardnekkig hangen om pas laat in de middag weer langzaam te verdwijnen. De organisatie van het Bikkelweekend is druk in de weer met het regelen van allerlei zaken. De deelnemers aan het Bikkelweekend zijn nog in geen velden of wegen te bekennen. Logisch ook, want zij mochten genieten van een uitstekende ontvangst met koffie, thee etc. bij Land Rover dealer Ter Louw in Oosterhout. Nee, niet Oosterhout bij Breda, maar Oosterhout bij Nijmegen. Na die uitstekende ontvangst mogen zij zich opmaken voor een bolletje/pijl rit die hen rond het middaguur in Weeze brengt. Hopelijk hebben ze onderweg dan wel de letters genoteerd die ze tegen zijn gekomen…. Op het terrein in Weeze mogen ze hun kamp gaan opzetten en gaan genieten van, we weten inmiddels niet beter van de LRCH, een top lunch met onder meer verse broodjes met warme worst of ander beleg, erwten- of tomatensoep, salades etc. Inderdaad lees je het goed, nog niet echt ‘bikkelen’ maar wel heerlijk ‘bikken’….
Boven: Rond het middaguur druppelen de eerste deelnemers binnen op het bekende stuk terrein van het Vliegveld Weeze.
Boven: Een poging onzerzijds Anouk vast te leggen tijdens de inschrijving, maar het geklik van onze camera verraadt ons. Anouk weet ons alle broodnodige informatie voor dit verslag te verschaffen. Al snel wordt duidelijk van haar dat het heel wat voeten in de aarde heeft gehad tijdens de voorbereidingen voordat alles op rolletjes loopt. Dan nog moet je over een flinke portie improvisatietalent beschikken op de dag zelf. Alleen al de opzet van het Bikkelweekend bijvoorbeeld. Net als voorgaande jaren ligt het aantal deelnemers rond de negentig (precies 89 deze keer). Die deelnemers worden onderverdeeld in tien zogenaamde ‘landenteams’, met ieder hun eigen vlag. Terzijde, veel van die toegewezen landen behoren tot het Britse Gemene Best. Negen auto’s in ieder team zou je logischerwijs zeggen. Maar meerdere deelnemers willen graag met elkaar in een team strijden. En daarmee begint het gepuzzel. Met die wens van de deelnemers houdt Anouk uiteraard rekening, maar ook wil ze een zekere balans hebben in de mix van auto’s. Zou je allemaal lange, min of meer standaard Land Rover Defender’s laten strijden tegen een team met alleen maar korte, serieus geprepareerde Defender’s om maar een extreem voorbeeld te noemen, dan kun je de winnaars van de off-road proeven bij voorbaat al aanwijzen. Enfin, denk je dat eindelijk allemaal voor elkaar te hebben, dan krijg je nog te maken met enkele afzeggingen. Slechts één deze keer, en zonder het nagevraagd te hebben gaan we er van uit dat het met de heersende griepepidemie een griepgevalletje is. Maar ook krijgen twee teams met pech te maken. Ondanks dat weet Anouk al deze perikelen vooraf op te lossen, maar het heeft wel tot gevolg dat het aantal deelnemers in de teams varieert. En dat heeft dan weer zijn invloed op de puntentelling op de proeven, zodat ook daar een oplossing voor gezocht moet worden. Overigens doet Anouk al die voorbereidingen en organisatie natuurlijk niet alleen. Om je een indruk te geven: de voltallige organisatie is met dik twintig auto’s aanwezig!
Boven: Een foto om de grootte en hoogte van een vliegtuig hangar aan te geven. Zoals je ziet zul je je hoofd niet gauw stoten…
Boven en onder: Op verschillende plekken op het uitgestrekte terrein zijn ogenschijnlijk willekeurig de vlaggen van landen geplaatst. Die corresponderen met het landenteam waarin de deelnemers zijn ingedeeld en de bedoeling is dat ze bij het betreffende land hun kamp opslaan. Uhhh, kun je je nog de (koude) weerberichten herinneren van het afgelopen weekend….?
Boven: We hebben de (indrukwekkende) voorbereidingen van de lunch uit voorzorg vastgelegd voordat de horde hongerige ‘Land Rover wolven’ daadwerkelijk toe hebben kunnen slaan. Puttend uit voorgaande ervaringen weten we dat dit, zowel letterlijk als figuurlijk, een ‘momentopname’ is. Vele uren van intensieve voorbereiding door de ‘keukencrew’ zijn in een oogwenk verdwenen in, krijgen we sterk de indruk, bodemloze Land Rover magen. Een beter bewijs dat het met de smaak van de lunch wel snor zit is er niet dunkt ons. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het ‘diner’ na afloop van de Bikkelproeven. Aan het eind van ons verslag meer daar over als de keukencrew een ‘speciaal feestje’ viert..
Voorbeeld van een Bikkel. Omdat we de foto wat uitgesneden hebben, kun je niet zien dat deze ‘Brexit Bikkel’ ietwat ‘apart’ ligt…
Boven: Het scenario van het Bikkelweekend is als volgt. Het ‘zenuwcentrum’ van het weekend is in een voormalige vliegtuig hangar (voor straaljagers). Daarin is de inschrijving, de keuken en ‘het restaurant c.q. de eetzaal’ gevestigd (banken en tafels om te zitten). Doordat een kachel op de evenementenwagen van de LRCH via een slang warme lucht naar binnen blaast wordt de ergste kou verdreven, maar het is ook niet zo dat tropenkolder op de loer komt te liggen; daar is de ruimte te groot voor en staat er een qua formaat gewone deur vrijwel voortdurend open. Ieder team moet negen proeven afleggen dit weekend, vier op de zaterdag en vijf op de zondag. De vier op de zaterdag zijn verdeeld over drie proeven in de middag en een avondproef, zijnde het volbrengen van één van de proeven in het donker. Voor iedere proef staat een half uur. Vijf proeven zijn off-road proeven waarin met de auto een in het terrein uitgezet parcours gereden moet worden. De resterende vier proeven gaat het om behendigheid en stuurmanskunst al dan niet met de Land Rover op zowel verhard als onverhard, maar waarop het terrein en het rijden van ondergeschikt belang zijn. Ieder landenteam krijgt vooraf een zogeheten ‘Bikkel’, een ‘rotsblok’ aan een touw met een label uit welk land dat rotsblok gestolen is…. Denkt een team dat ze een bepaalde proef goed zullen afleggen, dan kunnen ze hun Bikkel daar inzetten en vergaren ze op die proef dubbele punten. En nee, niet op iedere proef; ze mogen die Bikkel slechts één keer inzetten. Vier proeven op de zaterdag omdat pas gestart wordt na de briefing van Peter Arends om 14.00 uur (foto hieronder). Vooropgesteld dat de teams hun tijd op iedere proef hard nodig hebben, en regelmatig zelfs tijd tekort komen, breekt de volgende ochtend het ‘echte Bikkelen’ pas aan. Ze zijn wellicht nog moe van het Bikkelen van de vorige dag en dan worden ze ook nog eens om 06.00 uur uit hun bedje getrommeld! Niet voorzichtig, maar op een dusdanige manier dat je direct klaar wakker bent (Jochem Myjer met heel luid ‘wakker worden, wakker worden’) en graag je slaapzakje of bedje uitkomt. Valt niet mee als het de voorgaande avond na de avondproef rond een kampvuur erg gezellig is geweest kunnen we verklappen. Enfin, na het ontbijt kunnen ze dan de overige proeven rijden, zijnde de proeven die ze gisteren nog niet gereden hebben.
Boven: Meer dan genoeg leuke honden vallen er als gewoonlijk bij de Land Rover Club Holland te spotten. Zonder de hulp van Linda Zantingh van yourdoggy.nl denken we zelf dat we hier te maken hebben met twee Bordercollies, wat de eigenaresse ons bevestigd. Linda brengt ons echter aan het twijfelen, waarbij ze afgaat op de door ons gemaakte foto’s, genomen bij ‘vals’ kunstlicht. Raszuivere Bordercollies kunnen het zijn als ze met name uit Engelse (werk)lijnen komen omdat ze in Engeland meer op gebruik dan op uiterlijk fokken. Maar of de papa’s en mama’s of oma’s en opa’s van deze twee altijd ‘als hond trouw’ zijn geweest betwijfelt Linda… Ze vermoedt dat een van hen wellicht een keer ‘vreemd’ is gegaan met een Australian Shepherd (Aussie) of heel misschien een Schotse Herder (Collie). Toch zijn het raszuivere Bordercollies horen we later van de eigenaren. Sterker nog, het zijn zelfs Bordercollies uit showlijnen! Maar de baasjes begrijpen de verwarring bij Linda, want ze beamen dat de twee inderdaad bijzondere kleuren hebben voor Bodercollies en dat de ‘rode’ (rechts op de foto) erg royaal in de vacht zit, precies de redenen die Linda deden twijfelen.
Kort maar krachtig. Na de briefing maken de teams zich op om de strijd aan te gaan. De slimmeriken die het terrein in gaan laten de bandenspanning zakken. De oneven nummers (1, 3, 5, 7, en 9) zijn de off-road proeven. Doorgewinterde off-roader Peter Arends en een aantal van zijn ‘mede trawanten’ (onder meer zijn co-piloot tijdens de Croatia Trophies van de laatste jaren Paul van der Linden) hebben de proeven uitgezet en geloof ons, daardoor zijn ze behoorlijk pittig. Het brein van die mannen werkt namelijk anders, is op het off-road vlak een paar stappen verder dan dat van de gemiddelde off-roader. Uitdagingen die zij als ‘makkelijk’ markeren zal de gemiddelde off-roader aanduiden met een rode of wellicht zwarte pijl. Het begint al op de enige korte proef, de nummer 1. Diens ingang is gelegen langs de verharde weg naar het kampement en een pad langs de proef brengt je tevens op het hoofdterrein waar de overige off-road proeven zijn gelegen. Proef 1 is vanuit de lucht gezien een lange en smalle lus welke haaks op de verharde weg is gelegen. De auto’s houden eerst de rechterzijde van de lus aan. Die voert ze door modder en plassen water naar het eind van de lus waar de deelnemers met een scherpe 180° draai de terugweg moeten aanvaarden. Maar juist die terugweg is rijkelijk gelardeerd met sluimerend venijn. Slingerend van links naar rechts loopt het parcours over een vijftal bulten en dito aantal gaten. Korte slingers ook, zodat auto’s door het heen en weer slingeren vervaarlijk schuin zijwaarts komen te hangen op een paar plekken. Het vereist naast flink stuurwerk ook inzicht hoe de verschillende hellinen te beklimmen. Dat vooral de langere auto’s hier in het nadeel zijn moge duidelijk zijn. We zien zelfs één Defender 130 die het na meerdere pogingen maar opgeeft en de eer aan zijn teamgenoten laat. Dat mag. De bedoeling is zoveel mogelijk auto’s een rondje te laten rijden. De meest terrein vaardige auto met de beste chauffeur op pad sturen helpt maar drie keer, want dat is het maximum aantal ronden dat iedere auto mag rijden. De route is op enkele plaatsen doortrapt genoeg om het uitlopen van een lierkabel noodzakelijk te maken of anders het bevestigen van een sleeplintje. Een poging van Egon Kooi om met zijn Wolf Land Rover op de top van een beklimming een scherpe, meer dan 90° draai in één keer te nemen lopen op niets uit. In tegendeel, hij zakt scheef weg op het bovenste deel van de helling die hij zojuist heeft beklommen en dan dreigt omkieperen. Teamgenoten weten dat te voorkomen zodat een van hen hem even later uit zijn ietwat benarde positie kan helpen.
Proef 4 is ‘bal’. Omdat de off-road proeven relatief dicht bij elkaar zijn gelegen spreken we af dat ondergetekende deze lopend langs gaat om ze te fotograferen terwijl fotograaf Ad de overige proeven, vooral langs de lange verharde weg in het terrein gelegen, aan gaat doen om te fotograferen. Ad spoedt zich als eerste naar de verst op het terrein gelegen Proef 4. Daar ligt een afgezet parcours waar de Land Rovers binnen moeten blijven. Her en der verspreid in het parcours staan een paar plastic afwasbakken, of teiltjes zo je wilt. Op de foto hierboven zie je zo’n plastic bak. Die teiltjes zijn’zo ongeveer ‘heilig’, want raak je die met de auto, dan collecteer je genadeloos twee strafpunten en zou je het stuk rijden, dan word je overladen met maar liefst vijftien strafpunten. Twee auto’s uit het team krijgen een stevige zuignap op hun voorraam geplakt. Aan die zuignap zit een haakje. Vervolgens wordt een touw van circa zes meter lengte bevestigd aan die haakjes. In het midden van het touw hangt een tennisbal. Op de foto hieronder kun je die goed zien hangen. Nu moeten de twee auto’s met de neuzen naar elkaar toe door het parcours zien te manoeuvreren. De tennisbal mag de grond beslist niet raken, want ook dat levert weer een strafpunt op. Het is nu de bedoeling dat de rijders de tennisbal boven het teiltje zien te krijgen om vervolgens de tennisbal in het teiltje te laten zakken. De overige teamleden mogen aanwijzingen geven zoveel ze willen, maar ze mogen de gebruikte attributen beslist niet aanraken. Ook de afzetting van het parcours aanraken is uit den boze en wordt afgestraft met strafpunten. Het lijkt makkelijk…..
Boven en onder: Een teiltje of afwasbak kan op een verhard stukje in het parcours staan, maar ook ‘in het veld’ zoals je op de foto hier onder kunt zien.
Boven: Aan een van de proeven wordt de laatste hand gelegd, want hé, ze mogen niet te makkelijk zijn.
Scrabble in het ‘noordelijke’ bos..? Proef 2 is helemaal aan de andere kant op het terrein gelegen. Het is een proef met kompaslopen. Ook die lijkt op het eerste oog vrij simpel, maar vergis je niet met kompaslopen. In ieder geval mogen de deelnemers op deze proef hun auto laten staan. In een bos zijn op verschillende plaatsen letters verstopt. Welke letters dat zijn staat op een letterkaart. Teams krijgen hier een kompas in hun handen gestopt plus een lijstje met aanwijzingen. Die twee samen moet ze naar de her en der verstopte letters brengen. Ondertussen loopt de tijd door. Yep, het team dat alle letters het snelst weet te vinden is het winnende team.
Boven: Als een aanwijzing zegt ‘zoveel of zoveel meter’, hoe bepaal je dat dan? Vooropgesteld dat je geen rolmaat of meetlint in je auto hebt natuurlijk. Maar een sleeplint of touw heeft altijd wel iemand bij zich. Weet je daar de lengte van, dan kom je al weer een stukje verder.
Boven: Erwin ter Riet. Broedt stiekem vast op enkele leuke ideeën voor proeven voor het elfde Bikkelweekend in 2019. In overleg met de commissie natuurlijk.
Die bal is uit! Proef 6 is een proef waarbij het vooral op voertuig beheersing aankomt. Niet één keer maar liefst drie keer wordt dat op verschillende manieren ‘aan de tand gevoeld’. Eerst de rottigste van de drie naar ons inziens en die zie je op de foto’s hier boven en hieronder. Op een Land Rover wordt een zuignap op één van de zijramen geplakt, ongeveer ter hoogte van de tweede zitrij. Op die zuignap een horizontale ring. Ook hier wordt de tennissport te hulp geroepen door het leveren van een tennisbal. Die tennisbal wordt op de ring gelegd. Aan de tennisbal een touwtje dat op zijn beurt aan de zuignap is bevestigd. Dit voorkomt dat de bal weg stuitert in geval hij van de ring valt. En die kans is groot, want nu moet er met de auto over een hindernis parcours gereden worden! Die hindernis is een aantal op het eerste oog schots en scheef neergelegde pallets, her en der gelardeerd met gemene boomstammetjes van verschillende lengte. Met voorbedachte rade schots en scheef neergelegd, want ze liggen zodanig dat je Land Rover sterk zal gaan ‘wiebelen’ zodra hij het parcours oprijdt. De bedoeling is natuurlijk dat die vermaledijde tennisbal op die ring blijft liggen. Helaas ‘luisteren’ tennisballen niet altijd even goed en ‘springen’ ze gauw van die ring af als jij een tikkeltje te onvoorzichtig rijdt. En helaas ook houdt een official jou nauwlettend in de gaten en noteert hij meedogenloos vijf strafpunten als die tennisbal valt. En dat het sneller gebeurt dan je lief is kun je ook op één van de foto’s zien.
Boven: Oeps, daar gaat-ie-weer…
Moet hij slap hangen…? Een tweede onderdeel van Proef 6 is het pogen recht op zetten van een pallet. Hoe het werkt? Een pallet ligt op de grond met de voorzijde verankerd aan de grond. Een Land Rover wordt er voor gezet, met zijn neus naar de pallet toe. Aan de verste zijde van de pallet wordt in het midden een touw vastgeknoopt. Aan de andere zijde wordt het touw aan jouw Land Rover geknoopt. Nu mag je achteruit rijden zodat de pallet overeind komt. Maar ho, je moet zover achteruit zien te rijden dat de pallet rechtop blijft staan. En dat telt pas als het touw tussen jouw auto en de pallet minimaal vijf seconden slap hangt! Kijk, nu wordt het andere koek. Bovendien heb je maar drie minuten de tijd om het kunstje te flikken. Ben je daardoor te gehaast en de pallet valt voorover: 10 strafpunten meneer. Tot overmaat van ramp krijg je ook nog eens vijf strafpunten bij iedere volgende poging om de pallet rechtop te zetten. Hulp van je teamleden hoef je bij dit onderdeel niet te verwachten, want het touw of de pallet mag niet door de teamleden aangeraakt worden. Hooguit mogen ze je wat aanwijzingen geven. Oeps…
De ‘lengte’ doet er wel degelijk toe… Op het derde onderdeel van Proef 6 komt het aan op het schatten van een afstand. Handig is het als je daarbij weet hoe groot de achterdeur van je Land Rover is en dan hebben we het over de breedte. Tegen een keet staat een pallet. Nu moet je achteruit rijden richting die pallet. Als je denkt dat je er dichtbij genoeg bent stop je. Je moet echter rekening houden met het feit dat je achterdeur helemaal haaks open moet kunnen. Kan hij niet ver genoeg open, dan heb je 100 strafpunten aan je broek hangen. Kan hij wel helemaal open, maar de afstand tussen de deur en de pallet is een meter (100 cm.) of meer; eveneens 100 strafpunten aan je broek. Het wordt pas leuk als je minder dan een meter van de pallet weet te stoppen met de deur haaks open. Liefst zo dicht mogelijk bij de pallet, want iedere centimeter verder verwijderd van die pallet levert 1 strafpunt op.
Boven: Tijdloze functionele schoonheid die ons inziens ook nimmer zal verwelken…
Boven: Proef 8 heeft de LRCH gedoopt met de naam van een bekend kinderliedje: Schipper mag ik overvaren’. Overvaren gebeurt in de regel met een pontje in onze waterrijke Lage Landen met zijn vele rivieren en riviertjes. Maar ho, we zitten in Duitsland! Okay, bij gebrek aan waterstromen wordt het creatief een ‘bospontje’. Ga nou niet zeuren dat je weinig bomen ziet, een kenmerkende eigenschap van een bos, want dan kun je op iedere slak wel zout gaan leggen. De LRCH crew heeft bedacht dat de motor van het bospontje in Weeze, precies in dit weekend nu er zoveel Land Rover Bikkels overgezet moeten worden, op een hoop is gelopen. De schipper vreselijk in mineur maar de Land Rover mannen en vrouwen komen met een briljante oplossing. Zij gaan hun ‘Most Versatile Vehicles’ als sleepbootjes inzetten. De schipper kan zijn geluk niet op. Dat pontje, voor het gemak is dit een pallet, moet door een parcours gesleept worden. Water heeft de neiging ‘waterpas’ te gaan liggen en daarom heeft de LRCH crew een vlak stuk terrein uitgezocht. Zonder bomen ook, want die kom je in rivieren en waterstromen hooguit aan de oevers tegen. Dat het parcours niet helemaal ‘recht’ loopt moge duidelijk zijn; ze moeten diverse zandbanken onder water natuurlijk zien te vermijden. Het slepen gebeurt ook op enige afstand, anders wordt het te makkelijk. Aan het pontje een oog, maar voor de rest zijn de hulpvaardige leden van het team aangewezen op de spullen die ze bij zich hebben (sleeplinten, sleepkabels, snatchblock etc.). Daarmee moeten ze het pontje door het parcours zien te slepen. Ze mogen dat doen met maximaal vier auto’s maar hooguit twee voor de juiste sleeprichting. Per sleepbeurt mogen er slechts twee personen met het pontje mee. Punten scoor je door zoveel mogelijk personen ‘over te varen’, want iedere passagier levert twee punten op. Komen ze materiaal tekort, dan kunnen ze dat ‘huren’ bij de organisatie, alleen wordt dat ‘beloond’ met strafpunten…
Boven: Een Golden Retriever, deze leuke hond volgens Linda Zantingh van www.yourdoggy.nl De ‘dame’ is al een beetje op leeftijd heeft ze het idee door de lichte kleur van de snuit en later horen we dat ze daarmee de spijker op de kop slaat. Erwin van Riet weet te vertellen dat de dame 11,5 jaar is. Mensenjaren dan….
Boven en onder: De route naar de vier off-road proeven in het bos voert langs de al beschreven Proef 1. Daar liggen enkele flinke plassen water. Dat betekent dat alle Land Rovers die de off-road proeven moeten rijden over dat pad moeten als het ‘Bikkelen’ begint. We kunnen niet laten daar onze camera stevig aan het werk te zetten, want het levert leuke actieplaatjes op. Al bij aanvang dreigt het echter mis te gaan. Het pad waarover heen gereden moet worden is vrij smal en de eerste auto komt prompt stil te staan op het laatste stukje van de natte route. Een tikje te enthousiast door het water en dat vindt de ontsteking van ‘het bejaarde oudje’ in het geheel niet prettig. Niemand kan er in eerste instantie omheen om hem naar voren te trekken zodat achter hem al snel een rijtje Land Rover’s staat van pakweg veertig stuks. Snel wordt een ‘reddingsdienst’ geregeld die via een kort stukje parcours van Proef 1 te hulp schiet. Dan is het leed snel geleden en kunnen we de vele passerende Land Rover Defender’s en enkele Discovery’s en Range Rover’s in actie fotograferen. Vooral de deelnemers zelf zullen verzot zijn op de foto’s nemen we aan.
Boven en onder: Enkele indrukken van Proef 1. Kort, maar veel listiger dan het eerste oog doet vermoeden! Hulde derhalve aan de verantwoordelijke heren uitzetters!
Boven en twee keer onder: Egon Kooi in zijn Land Rover Wolf zit even in de ‘problemen’. Niet echt problemen, maar dat klinkt veel leuker dan simpel schrijven dat hij kort een sleepje nodig heeft. Teamsport redt hem dus uit ‘ernstige problemen’…
Boven en onder: Na Proef 1 lopen we richting Proef 3. Een lift van Peter Arends brengt ons snel ter plekke. Bij het begin van Proef 3 (en ook Proef 5 zoals je op de hoofdfoto kunt zien) dansen de vlammetjes vrolijk in een knappend houtvuurtje. Het is bijna tekenend voor de relaxte sfeer binnen de LRCH. Proef 3 begint met een steile helling, maar voor meer problemen zorgen een paar flinke rotsblokken en betonplaten even verderop. Hier moeten meerdere deelnemers de hulp van hun lier inroepen c.q. aanvaarden. Gericht een beetje duwen en schudden helpt zo nu en dan voor net dat ene, kleine zetje extra dat genoeg is om weer verder te kunnen.
Boven en onder: Proef 5 doet de deelnemers vooral herinneren aan een gemeen gat, rijkelijk gevuld met modder. De Land Rover in dat gat laten zakken is simpel, maar de steile route eruit is dat niet. Een bordje met een rode pijl dat de Jeep Club Nederland daar heeft verloren zegt genoeg. Voor zover wij de proef mee hebben gemaakt ontkomt geen enkele deelnemer hier aan hulp van zijn lier of anders hulp van zijn teamleden. Heerlijke geluiden van hard werkende, hoog zoemende liermotoren en diep grommende diesels echoën tussen de bomen door en vullen het luchtruim, afgewisseld door gedempte kreten van goedbedoelde adviezen. Het is werken en beulen, smerig worden maar bovenal enorm veel plezier hebben. We roepen het wel eens. Als het off-road makkelijk is en je kunt zo doorrijden, dan ben je dat een dag later subiet weer vergeten. Hier in het bos staan te bikkelen, Land Rover’s naar het einde van de proef zien te brengen, dat zijn de dingen die je tot in lengte van jaren zullen heugen. Belevenissen die je straks wellicht geestdriftig en vol vuur aan je kleinkinderen op je knieën vertelt en die daarbij ademloos aan je lippen hangen.
Boven en onder: Dit is nu een voorbeeld van de ware teamspirit en we zitten nog steeds op Proef 5. Een Land Rover met stukken moet gered worden. De ‘bergingsauto’ (een van de teamleden) kiest er uiteraard voor om de route tegengesteld te rijden zodat hij in ieder geval nog in de proef blijft. Een op de heenweg steile helling met diepe sporen naar beneden poogt de redding te verijdelen. Hij doet dat door sluw van karakter te veranderen. Hij transformeert tot, veel gemener, een steile helling omhoog! Dat schreeuwt weer even om hulp en met enkele mannen, en veel macht, wordt de Land Rover Defender stevig heen en weer geschud in pogingen de wielen grip te geven. Gelukkig duurt de actie voor de chauffeur te kort om zeeziekte op te wekken.
Land Rover mannen (vrouwen niet!) verschillen nauwelijks van andere off-roaders; ze zijn gek op handballen…
Boven: Voordat we met onze ogen konden knipperen weet Linda Zantingh van www.yourdoggy.nl ons te vertellen dat deze leuke hond en heerlijke wildebras een Weimaraner korthaar is.
Uhhhh, een bomen knuffelaarster binnen de LRCH?
Boven en onder: Proef 7 mag er ook wezen. Proevenchef is Paul van der Linde die de deelnemers kort instrueert en ze op het hart drukt dat ze toch echt een team zijn en dat ze het samen moeten doen. Bovendien geeft hij aan waar de drie grootste knelpunten zitten. Prompt zijn de deelnemers dat vergeten zodra de eerste Land Rover maar nauwelijks gestart is. De proef begint met een tamelijk steile helling welke op de top onmiddellijk gevolgd wordt door een scherp draai naar links van circa 140°. Bovendien is het begin net na die draai smal en tussen twee hoge kanten gelegen. De eerste deelnemer met een Defender 110 moet ernstig steken op de beperkte ruimte. Maar zijn toekijkende mede teamleden buiten het lint zwijgen als het spreekwoordelijke graf… Totdat Paul ze minzaam er nogmaals op wijst dat het toch echt een teamsport is. Nu klinkt het bijna in koor “oh ja” en dan wordt het een stuk makkelijker voor de betreffende deelnemer en zijn ‘opvolgers’. Na de scherpe draai zak je de helling af een plas in. Niet heel spannend en weldra volgt dan een scherpe draai naar rechts. Voor de deelnemers doemt dan een nare, scherpe, niet al te hoge bult op. Voor de bult is het dikke vette blubber, veroorzaakt door vele malende wielen die in het verleden eveneens poogden de bult te beklimmen. Veel sturen hoef je hier niet, maar wel is het uitlopen van de lierkabel bittere noodzaak. Het laatste moeilijke punt op deze Proef 7 is opnieuw een helling, maar het is geen overmatig vocht dat hem gemeen maakt. In tegendeel, want de helling zelf bestaat uit tamelijk droge, losse bosgrond. Nee, het is zijn steilte in combinatie met een vies diep gat net voor de top. Zelfs dat zou niet eens heel erg zijn, maar dat gat bevindt zich ongelukkig genoeg alleen in het linker spoor. Net alsof je met één wiel tegen een halve meter loodrechte stoep moet opklimmen. Geloof ons, het is met voorsprong de rottigste passage van Proef 7 en opnieuw verwerven de lier of het sleeplint hier een heilige status.
Boven: Dit zien we graag: slim (en op tijd) gebruik van het snatchblock.
Boven: Zie je wel, ook de mannen in andere teams zien handballen als hun tweede favoriete sport…
Boven en onder: De laatste Proef 9 is relatief makkelijk. Hij is tamelijk lang en met in ieder geval één rottige helling omhoog en een scherpe draai in een plas water is het ook niet zo dat je er fluitend doorheen rijdt, maar in vergelijk met de eerdere proeven is hij wat makkelijker. Mag het ook een keer zullen de meeste deelnemers vermoedelijk wel gedacht hebben. Stuurmanskunst brengt je het verst en de ‘helden’ zijn daarom de deelnemers met een lang model Land Rover. Die hoepelen zich zo ongeveer een ongeluk, met name als hun vierwiel aangedreven passie niet uitgerust is met stuurbekrachtiging. Zoals op de foto hierboven (Onno) is te zien bijvoorbeeld en de Range Rover hieronder. Floor ten Brink helpt door het lintje zoveel mogelijk opzij te houden en aanwijzingen te geven, maar als je dan ziet dat Jan, die hen niet veel later volgt, de draai in één keer maakt, dan begrijp je vast wat we bedoelen. Tijdens de proef begint het inmiddels te schemeren en inderdaad is het ook de laatste proef van de middag. In de hangar wacht de lunch…. En pas na de lunch wordt nog de avondproef gereden.
Boven: Doorgewinterd off-road instituut Peter Arends. Ooit kocht hij zijn Land Rover Defender nieuw. Dat ‘ooit’ is inmiddels maar liefst dertig jaar geleden! En nog altijd rijdt Peter er met groot plezier in en zo wordt ook passie geboren! Nu begrijp je wellicht ook dat Land Rover durft te claimen dat circa 70 procent van hun Land Rover’s nog ‘operationeel’ is! Een ding is zeker; bij de introductie in 1948 hebben ze dat in hun stoutste dromen niet durven dromen. Helaas begrijpen regeringen het niet. Die kijken alleen naar de CO waarden van de motor en natuurlijk zijn die van een dertig jaar oude motor slechter dan de motor in huidige auto’s, tenminste, zo lang er niet gesjoemeld wordt…. Kijken we echter naar de totale CO ‘voetafdruk’ dan zien we een heel ander verhaal, want dan is de onverwoestbare Land Rover vele keren groener dan al zijn huidige opponenten die slechts vier of vijf jaar meegaan.
Boven en onder: Helaas kunnen we maar één dag genieten van het Bikkelweekend van de LRCH en daarom eindigen we bewust met een heel ander ‘hoogtepunt’ in het weekend, de lunch. Ongelooflijk wat de keukencrew van de LRCH (onder andere Ellen, Marit, Ton, Ron, Rob e.a.) iedere keer weer voor elkaar weet te boksen. Deze keer staat er Thaïs en nog wat ander lekkers op het menu dat ons even is ontschoten. Onder meer wordt al dat lekkers bereid in een enorme, medium formaat wokpan (!) die je hieronder op de foto ziet. Eten met alles er op en er aan en dat voor 250 hongerige Land Rover liefhebbers! Vier maaltijden bereiden voor die 250 mensen tijdens het hele weekend betekent 1.000 maaltijden per Bikkelweekend. De opkomst voor het Bikkelweekend is al die jaren ongeveer gelijk gebleven weten we. Gezien het gegeven dat dit het tiende Bikkelweekend is van de LRCH houdt dat in dat er ondertussen in die tien jaar tijd 10.000 van dit soort godenmaaltijden zijn geserveerd door de LRCH keukencrew! Dat is een beloning waard vindt Ellen en daarom wordt tijdens dit tiende Bikkelweekend een ‘herinneringsbokaal’ uitgereikt aan de persoon die de 10.000 maaltijd komt nuttigen. Op de tweede foto hierboven zie je die ‘bokaal’ En ja natuurlijk is dat ‘een Bikkel’, uiteraard met passende tekst!
Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
