Vanaf half tien kunnen de deelnemers vanuit Moergestel vertrekken komen we van organisator Eric Gijsberts van Offroad & Adventures te weten, enkele dagen voorafgaand aan die tiende juli. Rond kwart over negen arriveren we ‘een tikkeltje opgelucht’ op het opgegeven adres. Opgelucht omdat deze zaterdag voorspeld is als een ‘zwarte zaterdag’ die veroorzaakt zou worden door mede burgers die massaal op vakantie willen. Weliswaar is het iets drukker onderweg dan we gewend zijn, maar niet genoeg om oponthoud van betekenis te veroorzaken. De eerste deelnemers moeten nog arriveren en dan hebben we tijd om even te babbelen. Al snel arriveert Jeroen Kielen, alias de ‘Muddigger’. Jeroen organiseert hobbymatig middels zijn Greenlane Tracks ritten voor terreinauto’s en SUV’s, met als bijzonderheid dat een deel van de opbrengst van zijn ritten (het deel dat overblijft na aftrek van de onkosten) rechtstreeks naar een goed doel gaat. Dat goede doel is vaak gerelateerd aan het dieren welzijn omdat, beweert Jeroen stellig, dit soort goede doelen het vooral moeten hebben van donaties. Eric en Jeroen werken de laatste tijd veel samen, met name door het uitwisselen van elkanders routes.
‘Alleen op de wereld’? Het bataljon fotografen dat ondergetekende meestal ‘massaal’ vergezeld laat het vandaag net zo massaal afweten, overigens met gegronde redenen. Dat is jammer, want daar waar je op een afgesloten terrein zo nodig alleen tamelijk makkelijk een evenement kunt ‘coveren’ (verslaan) met de fotografie, kun je op een rit het beste met in ieder geval twee personen zijn. De chauffeur kan zich dan concentreren op het rijden terwijl de bijrijder zich dan bezig kan houden met het kijken en zoeken naar mooie fotoplekjes. Ook deze rit vanuit Moergestel is een rit welke Jeroen uitgedokterd heeft. Eric heeft daar enkele noodzakelijke wijzigingen in aangebracht en het eindpunt iets gewijzigd zodat de deelnemers uitkomen op zijn bedrijf Offroad & Adventures in Son (Ekkersrijt 1337). Immers, daar wacht de iets meer dan twintig deelnemers (vijfentwintig inschrijvingen maar niet allemaal komen opdagen) nog een ‘outdoor’ hapje en een drankje, bereid door Jack en Rosemarie.
Verdwaalde ‘bolletjes’. Ook de door Jeroen ‘Muddigger’ uitgezette routes werken volgens het bekende bolletje/pijltje systeem. Echter, Jeroen gooit er zo nu en dan een ‘leuk geniepigheidje’ tussendoor. Een voorbeeld. Normaal staat het bolletje onder in de tekening en geeft van daar uit de pijl de richting aan waarheen gereden moet worden. Heb je een routeboek van Jeroen in handen, dan kan het maar zo zijn dat er ineens een tekening tussen staat met het bolletje boven in de tekening, of wie weet zelfs links of rechts in de tekening. Het kan dus zo maar gebeuren dat de pijl op de tekening naar je toe wijst, en dan lijkt het alsof je terug uit moet rijden. Verder worden er bewust geen afstanden bij de tekeningen vermeld. Dat zorgt er voor dat de snelheid van de deelnemers er flink uit gehaald wordt. Immers, als je op een tekening ziet dat je het pad bij wijze van spreken vijf kilometer moet volgen, dan zijn er altijd deelnemers die het prachtig vinden om dat gaspedaal eens flink naar de bodem te duwen. Staat er geen afstand bij, dan moet je voortdurend opletten of de volgende situatie niet opdoemt. Bij iedere tekening moet je dus op blijven letten.
Onder: Ook wij draaien ‘het slechte pad’ van zand op…
Voorbereiding. We zijn Jeroen eeuwig dankbaar als hij, nu ik alleen ben, mij voorstelt om met hem de route vooruit te rijden. Ideaal omdat hij de route van circa 90 kilometer lengte op zijn duimpje kent en daardoor de mooie en leuke plekjes weet, zodat uw verslaggever zich kan concentreren op de fotografie. De eerste deelnemers die willen vertrekken verzoeken we even te wachten tot we enkele minuten weg zijn. Vlug trekken we onze werklaarzen aan en pakken we onze camera’s. Jeroen verklapt dat we al snel een leuk en ‘zeer slecht’ zandpad voorgeschoteld krijgen (zie foto boven). Daar komen we natuurlijk voor. Een ‘short-cut’ brengt ons vlot op ‘het slechte pad’ (uhh, letterlijk hoor) waar we nog gauw even kunnen genieten van een meegekregen kop koffie alvorens de eerste deelnemers zullen arriveren. Die deelnemers rijden eerst een grotere lus en vanuit onze locatie kunnen we heel in de verte zien wanneer ze onze richting op komen.
Verdeelde meningen. Het zandpad is één van de weinige plekken op de route waar het nog flink nat is laat Jeroen weten. De lange en droge tijd in de weken voor de rit is daar debet aan. Enkele paden zijn meestal ‘in normale tijden’ voldoende vochtig en slecht om de lier een bijna heilige status te geven laat Jeroen terloops weten. Desondanks hoeven we niet te treuren, want het eerste slechte pad levert ons in ieder geval ruim voldoende leuke actie plaatjes op. Best grappig om te zien zijn de verschillen tussen de deelnemers. Waar de ene deelnemer met een flinke vaart door de langgerekte sporen rijdt, zodat de waterige modder hoog opspat, doet de andere deelnemer het een stuk voorzichtiger. Eerst genoemde deelnemer deert de modder schijnbaar niet omdat hij het wassen van zijn auto een leuke bezigheid vindt en deelnemer twee probeert zijn auto visueel acceptabel te houden omdat hij een hekel heeft aan het wassen van zijn auto…
Boven: We moeten goed het eind van het slootje in de ‘picture’ houden (in de gaten houden). Als daar in een flits een 4×4 voorbijkomt, in dit geval een Land Rover Defender, dan weten we dat deze weldra over het ‘slechte pad’ richting onze camera’s komt.
Lege plekjes. We zijn lichtelijk verbaasd dat er nog zulke paden bestaan in Nederland. Niet zelden krijgen we de indruk dat ons dichtbevolkte landje één grote, geasfalteerde parkeerplaats is. Niet hier in het Brabantse land. Een lang en heerlijk slecht pad dat omgeven wordt door uitgestrekte weilanden zover het oog reikt, tot aan de horizon. Slechts sporadisch zien we wat bebouwing in de verte. Zulke plekken moet je vooral in het westen van ons land met een lampje zoeken.
Onder en boven: Zo zie je je vrienden nog eens. In de auto Brian de Jong met zijn vriendin Sanne van den Born. Brian en Sanne kennen we onder meer van Challenge wedstrijden en een onvergetelijke off-road week in het Poolse Kragle waar we vorig jaar nog vertoefden op het 1.000 ha grote terrein van Offroad Poland van Steven van Lier.
Onder: Twee van de dikke dozijn ooievaars die we in een weiland langs de route treffen, met op de achtergrond een 4×4.
Succes verhaal. We kunnen ons nog herinneren dat de ooievaar, onder meer door andere landbouw methodes en toenemende industrialisatie, minder en minder in de 19e en 20e eeuw in Nederland (en ook daarbuiten) voorkwam. In Nederland werd het laatste, in het wild levende exemplaar in 1991 gezien. In België was dat al bijna honderd jaar eerder, in 1895. Sinds die tijd is de ooievaar in veel regio’s geherintroduceerd en nu komen ze in ons landje gelukkig weer veel voor zoals je op onze foto’s kunt zien. Nu snap je wellicht ook waarom de bevolking in Nederland toeneemt (dit voor de off-roaders onder ons die nooit verteld is hoe de vork werkelijk in de steel zit…). Ze zijn tamelijk schuw, want zodra we in hun richting ‘sneaken’ om van kortere afstand een foto te kunnen schieten, lopen ze direct op hun karakteristieke, enigszins statige manier van ons weg en maken ze aanstalten om weg te vliegen.
Loofbomen oerwoud. Boven en onder een stuk van de route pal langs een snelweg, waarbij we ons serieus afvragen hoe Jeroen die ooit heeft kunnen vinden. Als we daar arriveren krijg je sterk de indruk dat ter plekke decennia lang geen mens gepasseerd is. Iets dat in de verte op een pad lijkt is vrijwel geheel overwoekerd door struiken en kniehoge grassen. Onwillekeurig bekruipt je het gevoel door een jungle te rijden en weldra zingen we dan ook uit volle borst ‘Welcome To The Jungle’ van Gun N’ Roses. In gedachte dan; we willen het aanwezige wild niet de stuipen op het lijf jagen. Lichte krassen op de lak van de auto oplopen zijn hier onvermijdelijk maar wil je dat vermijden, dan is er een alternatieve route voorhanden.
Boven: Het bord zegt genoeg en onderbouwt onze eerdere bewering, met name die van Jeroen. Heeft het gemiddeld geregend zoals we dat in Nederland gewend zijn, dan is het zandpad daadwerkelijk onbegaanbaar. Niet zelden moet hier dan de lier aangesproken worden in geval je die gemonteerd hebt op de auto of anders is een sleepje onontbeerlijk. We hebben het geluk, of de pech, dat het weinig heeft geregend de tijd voor de rit. Het wordt beaamd door een van de Belgische deelnemers die vaker in de omgeving gereden heeft. “Jammer dat het nu zo droog is, maar ja, daar kun je nu eenmaal niets aan doen”, is zijn commentaar.
Boven: Maak hier niet de fout de vliegen of muggen van je af te slaan…. Enkele weken gevangenisstraf heb je zo te pakken. Je weet het immers, zo’n insecten hotel is een soort van voedsel voorraadschuur voor vogels en die hebben het niet gemakkelijk in Nederland.
Boven en onder: Ze bestaan nog, van die plekjes waar glasheldere, idyllische stroompjes hun eigen, slingerende gang kunnen gaan.
Boven en onder: De route voert onder meer door het prachtige, uitgestrekte landgoed (1200 ha) Gorp en Roovert waar de tijd lijkt stil te hebben gestaan, pakweg een paar honderd jaar geleden. Statige, eeuwenoude bomen reiken hier tot aan de hemel en ontnemen daarbij plaats voor indrukken uit de moderne tijd. Het doet Jeroen verzuchten van “je zult maar het geluk hebben hier te kunnen wonen”…
Boven: We hebben het lampje vooraan expres laten staan op de foto, opdat je beseft dat elektriciteit hier toch echt is doorgedrongen…
Onder: De achter ingang van je huis voert over een soort van ‘slotgracht’.
Boven: In afwachting van de deelnemers maken we een praatje met een vriendelijke dame die, net als wij, genieten van de prachtige omgeving.
Boven en onder: Op het landgoed komen we een fraaie en levendige 1 pk tegen. Een stukje buiten het landgoed komen we een fraaie en levendige veel pk tegen…
Boven: Geen ruiter gezien; alleen maar fietsers.
Niet even Apeldoorn maar even Eric bellen… Op ons laatste fotopunt, herstel, het een na laatste fotopunt, moeten we toch wat langer wachten. De oorzaak is zowaar een foutje in het roadbook. Druk, druk, druk en in de haast heeft Eric twee of drie plaatjes overgeslagen, vergeten. Dat zorgt voor korte ‘onrust’. Eén team weet de route echter wel te vinden en dan heeft Jeroen al snel door welke plaatjes gemist worden en waar de off-road schoen dus knelt. Onmiddellijk belt hij Eric op die net zo onmiddellijk de deelnemers belt met de mededeling hoe ze de route verder kunnen rijden. Gelukkig krijgen we daarna nog enkele deelnemers voor de lens, maar we besluiten ze niet allemaal af te wachten omdat we dan geen foto’s op het eindpunt kunnen maken. Moeten we er een hekel punt van maken? Absoluut niet. Sterker, we zouden het niet eens durven. Bedenk dat ieder mens wel eens een foutje maakt en vergeet niet dat de organisatoren geen (betaalde) professionals zijn. Zij doen het uit liefde voor het off-road en bovendien naast hun dagelijkse werkzaamheden. Een foutje bewijst juist dat ook zij gewone mensen zijn.
Boven: Een creatief derde remlicht.
Boven: Door de zoeker van de camera mis je soms wie er achter het stuur zit. Gelukkig heeft chauffeur Ard van Meer van Custom Offroad die handicap niet en komt hij terug rijden als hij de plas eenmaal gepasseerd heeft. Behalve dat we techneut Ard kennen van de Challenge wedstrijden, hij is enkele keren Nederlands kampioen geweest, is hij ook verantwoordelijk geweest voor onze fraaie, unieke en oerdegelijke ‘Custom Made’ lierbumper op onze vorige Dodge. Nog voordat hij met zijn dochter het hazenpad kiest hebben we hem kunnen claimen voor diverse werkzaamheden aan onze huidige Ram, waaronder het aanbrengen van een coating in de laadbak.
Boven: Yep, een leuke hond van een wandelaar.
Smakelijk einde. Het eindpunt bij Offroad & Adventures in Son. Een prachtig avontuur sluit je in stijl af met een lekkere warme hap en een drankje, ,bereid door ‘meester koks’. Onderwijl kun je een kijkje nemen in het bedrijf van Eric zijn Offroad & Adventures. Ook dat is een avontuur waard, want het begint er al lekker vol te raken met avontuurlijke off-road lekkernijen en outdoor producten…
Tekst & fotografie: Martin Brink met de zeer gewaardeerde medewerking van Jeroen Kielen van Greenlane Tracks, alias Muddigger.
