Veluwerit van de Recreatieve voor het voetlicht

Wie kent de Recreatieve niet? Al bijna sinds mensenheugenis (van 4×4 rijders) organiseren zij SUV en 4×4 ritten in verschillende gradaties, alsmede korte 4×4 vakanties (ook voor gewone auto’s!). Een aantal jaren hebben de ritten van de Recreatieve op een laag pitje gestaan vanwege zakelijke ‘beslommeringen’ als het runnen van een Touwenwinkel en Sleepkabelshop. Enkele jaren geleden echter worden de routeboeken door Peter en Margriet Mastenbroek uit de mottenballen opgevist, afgestoft en organiseren zij tot op de dag van vandaag, vanzelfsprekend met behulp van een crew medewerkers, opnieuw SUV en 4×4 ritten. We schrijven het wel heel makkelijk en simpel, maar in de tijd dat de ritten op een laag pitje stonden zijn er best wel veranderingen geweest aan wegen en paden, zodat je tegenwoordig gerust mag spreken over heel nieuwe ritten ten opzichte van hun vroegere ritten.

4×4 in de brede zin. Als antwoord op onze aanmelding vooraf laat Peter ‘als waarschuwing’ weten dat de Veluwerit een ‘milde’ rit is. Had hij niet hoeven vertellen, want steevast staat in de aankondiging van alle ritten van de Recreatieve wat je als rijder of rijdster kunt en mag verwachten. En we vertellen het wel vaker: er zijn heel veel rasechte 4×4 liefhebbers die liever niet dan wel hun 4×4 lieveling in de diepste modderputten willen jagen. Ook wij kunnen het ‘ontdekkingsreiziger’ gevoel op dit soort ritten enorm waarderen; je laten verrassen op onbekende paden en wegen welke gelardeerd worden door pittoreske dorpjes en een vaak onverwacht fraaie natuur. Een slag om de arm op alle 4×4 ritten vormt natuurlijk het weer. Regen op verharde straten of wegen zorgt (meestal) niet voor heel grote verrassingen, maar een fikse bui hemelwater op een onverhard zandpad kan een wereld van verschil maken. De deskundige regenmannen en regenvrouwen voorspellen deze laatste zondag van juni 2020 mogelijke regenbuien, dus laten we onze open Jeep staan en stappen we in de Isuzu Amigo, alias Opel Frontera Sport, van collega Jan Houtkoop.

Een ‘makkie’? Zowaar hebben we kunnen uitslapen deze keer, want we worden pas om 09.30 op het vertrekpunt verwacht. Dat vertrekpunt ligt op een camping in Zeewolde. Jan Houtkoop woont in Amersfoort en ondergetekende in Nijkerkerveen. Mocht uw topografische kennis tekort schieten omdat u nog nooit van Amersfoort, Zeewolde en Nijkerkerveen gehoord hebt; deze drie liggen hemelsbreed in een straal van pakweg 25 km. van elkaar verwijderd in het centrum van Nederland. Precies, zo tegen de rand van het Nationale Park De Hoge Veluwe. Na het inschrijven vertrekken wij (bijna) als eersten zodat we vast ergens een leuke plek kunnen zoeken om deelnemers te fotograferen. Anton Metselaar is ons voor omdat die vooruit rijdt en de route checkt op onverwachte veranderingen die mogelijk een aanpassing zouden vergen.

Zijsprongetje van Jan. ‘Helaas’ staat fotograaf Jan er op zelf te rijden. Ik had het allemaal van te voren kunnen weten. Toegegeven, hij houdt, naast fotograferen, ook hartstochtelijk van offroad rijden. Dat is het punt echter niet. Wat jullie namelijk niet kunnen weten is het feit dat Jan een ware natuurliefhebber is. Om de haverklap staan we stil omdat hij weer een leuk bloempje of een paar korenaren ziet staan. Je kunt ook niet door een natuurlandschap rijden of hop, meneer gooit zijn ankers op de meest onverwachte momenten uit omdat hij een mooi veld met bieten of mais in het vizier krijgt. Die passeren we genoeg tijdens de Veluwerit maar dit veldje heeft dan precies de juiste kleuren om dat juist nu, en met dit licht, vast te leggen. Het gebeurt meer dan eens dat we op een mooie fotoplek staan en er één of een rijtje terreinauto’s aan komt rijden. Normaal maken we daar beiden opnames van om later de best geslaagde exemplaren te publiceren. Meestal is het niet nodig een seintje naar Jan te geven maar deze keer ben ik hem ineens kwijt. Nadat de auto’s gepasseerd zijn zie ik hem plat op z’n buik liggend landschap foto’s maken! Zie de foto hierboven als voorbeeld. Terreinauto’s? Uhhh, waar dan? Ongelooflijk, maar hij heeft niets meegekregen van de passerende deelnemers. Het geeft met een omweg aan dat de Veluwerit landschappelijk gezien absoluut niet te versmaden valt. De reden ook dat wij als bijna laatsten op het eindpunt aankomen ligt in het feit dat, vooral offroad, erg oplettend wordt gereden door Jan. Ieder grassprietje op het onverharde wordt bij wijze van spreken omzeild, laat staan dat hij een takje raakt. Door al dat sturen is de rit van een ruime tachtig kilometer een reis geworden van ver over de honderd kilometer. Wat we achter laten (the only thing you leave behind is your footprint) is een spoor alsof er een stomdronken man gereden heeft. Enige goede bijkomstigheid is dat alle bomen en struiken na afloop er nog ongehavend en in onberispelijke staat bij staan op de Veluwe!

 

‘Werk aan de winkel’? Onderweg komen we verschillende bezienswaardigheden tegen langs de route. Enkele daarvan zijn verpakt in opdrachten welke je, uiteraard geheel vrijblijvend, kunt doen. Of anders kunnen die de ‘achterbank’ bezig houden. Een ‘selfie’ maken met een kip (of was het nu een haan?), een nummer van een ANWB paddenstoel noteren, wat is er bijzonder aan een bezienswaardigheid welke je passeert en zo zijn er nog wel een paar opdrachtjes ter afwisseling. Hebben we als fotografen helaas te weinig tijd voor. We zijn immers ‘op jacht’ naar de leuke plaatjes. Moeilijk is de route inderdaad niet. Pakweg 60-70 procent is onverhard maar geen onverhard dat ‘onoverkomelijke moeilijkheden’ oplevert. Onderweg komen we één mogelijke omleiding tegen voor de deelnemers die extra zuinig zijn op met name de lak van hun 4×4 bolide. Een kort stukje op de route heeft ‘last’ van overhangende takken. Het wordt keurig aangegeven in het routeboek, samen met een mogelijke omleiding die je slechts enkele plaatjes verder in het routeboek brengt. 

Boven: Twee leden van de ‘Recreatieve crew’.

Ultiem genieten van de natuur. We zijn niet de enigen die van het ‘Nationaal Park De Hoge Veluwe’ genieten. Verschillende amazones, diverse mannelijke en vrouwelijke menners met paard en wagen, wandelaars al dan niet met ‘blaffend vee’ en fietsers alleen of in peloton laten zich eveneens verwennen door de pracht en charme van de Veluwe. Het is overwegend bewolkt, maar gelukkig blijft de voorspelde regen uit. Slechts voor een heel kort ogenblik voelen we enkele kleine spetters, maar het is zo minimaal dat we die met zelfs het grootste optimisme geen regen durven te noemen. 

  

Boven en onder: Pracht van een Range Rover Classic icoon.

 

Boven: Koeien daar waar ze horen; in de wei.

Boven: Henk Kamphuis.

Boven en onder: Het ‘wildleven’ is ongekend op de Veluwe. Boven een kudde zebra’s en hieronder een arend moeder met jongen….

Boven en onder: Grappig, het fietspad is verhard; de doorgaande weg niet.

Boven: We komen deze vriendelijk lachende dame met paard en wagen een drietal keer tegen. Toeval hoor…

Onder: Twee leuke honden maar incognito omdat ze ons de rug toekeerden…. 

Boven: Landelijker kan haast niet.

Onder: De haan hebben we gevonden….!

Boven: Herken je ze? Vast niet, maar een week geleden kwamen we ze ook tegen op de Beekse Bergen. Niet in deze VW pick-up, maar in die imposante Volvo C303!

Boven: Op meerdere plaatsen is het genieten van het licht glooiende landschap van de Veluwe. Zelfs die dode boom welke zijn grillig gevormde takken bijna wanhopig naar de hemel uitstrekt ademt sfeer uit.  

Boven: Kom je in Nederland nog maar zelden tegen. Niet de koeien bedoelen we, maar verkeersborden met daarop koeien. 

Onder: We moeten razendsnel onze camera pakken als we bij het voorbijrijden het petje op het hoofd van deze ‘vierbener’ ontwaren.

Boven: Wordt toch tijd voor de kapper, maar ja, dat Corona virus hè….

Boven en onder: Wordt moeilijk om uit deze prachtige bomen een recht plankje te zagen. Wellicht hebben ze daarom zo groot kunnen worden?

Boven en onder: Heel even denken we dat Richard Vonk zijn evenement op de Beekse Bergen verlaten heeft voor de Veluwerit van de Recreatieve. Richard heeft namelijk een oranje Dakar die je uit duizenden herkent. Maar nee, er rijdt dus nog een oranje Dakar rond in Nederland en wel dit fraaie exemplaar van deze twee vriendelijke ‘noorderlingen’, waarvan we prompt vergeten hun naam te vragen. De leuke hond is, en we hoeven het Linda Zantingh van yourdoggy.nl niet eens te vragen deze keer, een Labrador retriever. Even tijd voor een hapje en een slok in de vrije natuur en je bent op slag het Corona-virus vergeten.

Buitenbeentjes. Het leuke van zo”n milde (Veluwe)rit is dat je ook auto’s tegenkomt die je zelden of nooit off-the-road tegenkomt. Een (Dodge) Ram kom je op het strand nog wel eens tegen, maar een Toyoya FJ-Cruiser wordt al een stukje zeldzamer, evenals de Subaru Forrester en de Suzuki Ignis 4×4. Oh ja, en wat te denken van die heerlijke Land Rover 101 FC op de openingsfoto? Best een serieuze off-roader, maar om er wedstrijden of een trial mee te gaan rijden is een ander verhaal.

 

Boven: Ssang-Yong Musso.

Onder: Als water ver te vinden is zul je diep moeten gaan.

Boven: Hollandser kan haast niet met een molen op de achtergrond.

Boven en onder: Kort voor het einde van de route rijden we onder een tunnel door welke rijkelijk versierd is met graffiti. De meeste graffiti heeft weinig te maken met kunst, maar heel af en toe kom je werk tegen dat niet van de hand van een gesjeesde kunstenaar of dronken baviaan lijkt te komen. 

  

Boven en onder: Op het eindpunt worden we op een parkeerplaats in de bossen (in niet Corona tijd meestal in een restaurantje langs de route) opgewacht door Peter en Margriet Mastenbroek en hun crew medewerkers. Een onopvallende crew mogen we gerust zeggen, want ondanks dat wij ze op de checkpoints nergens gezien hebben waren ze wel degelijk aanwezig. Och, we verkeerden geen seconde in de veronderstelling dat de organisatie steken zou laten vallen. Ook al zijn het geen professionals, deze mannen en vrouwen organiseren al zo lang deze SUV en 4×4 ritten, en hebben in die tijd zoveel ervaring opgebouwd, dat het wel heel gek zou zijn als iets niet in orde zou zijn. Een trouwe en groeiende schare liefhebbers van hun ritten bevestigen onze bewering, gevoegd bij volle ritten qua deelnemersaantallen. In het verleden hanteerde de Recreatieve een maximum van 15 deelnemers. Tegenwoordig hebben ze dat opgetrokken naar 25 deelnemers. Met iets meer inschrijvingen toelaten kom je dan vrijwel altijd rond die 25 deelnemers uit leert de ervaring, omdat er meestal wel enkele deelnemers zijn die het af moeten laten weten. Deze rit is daarvan het schoolvoorbeeld, met 24 deelnemende voertuigen. Door de deelnemers met flinke tussenpozen te laten starten, mede in het kader van het Corona virus natuurlijk, heb je in de verste verte notie van dat aantal. We kletsen nog even lekker na alvorens we afscheid nemen, in de auto stappen en richting huis vertrekken.

Fotografie & tekst: Jan Houtkoop & Martin Brink.