Het is dankzij Pascal Hanenbergh van HoT dat we kunnen en mogen genieten van de off-road uitspattingen van Jeebee. Ondanks zijn drukke, dubbele werkzaamheden heeft hij toch tijd genomen om Jeebee te bezoeken en, het allermooist, daar een verslag over te schrijven! De volgende teksten komen dus van zijn hand!
Dubbel feest. Dat Drenthe niet alleen Jeebee verrast ondervind ook ik aan den lijve. Het gebeurt me op 10 en 11 maart jongsleden, wanneer ik op uitnodiging van Stichting Jeebee aankom op het terrein van Test Track Thedinga (TTT) in Emmer-Compascuum. Het is net voor twaalf uur als ik het terrein opdraai en verwelkomd wordt door de Jeebee heren van de organisatie, die me onthalen op een lekkere kop koffie. Meteen valt me op dat we niet de enige zijn op deze locatie vandaag. Pal naast het 4×4 terrein ligt een 840 meter lang tellend circuit dat vandaag gebruikt wordt door zogenaamde ‘drifters’, mannen (en misschien ook wel vrouwen) die met hun auto zo snel en mooi mogelijk driftend de bochten op een circuit proberen te ronden.
Hoorbaar tot in iedere vezel van je lichaam. Wat opvalt zijn niet eens zozeer de auto’s die, vanuit onze ooghoeken gezien, een poging doen om met zoveel mogelijk spinnende achterwielen de bochten van het circuit door te komen. Meer is dat het diep snerpende, soms zelfs gillende geluid dat het rubber van de banden, schurend over het asfalt, teweeg brengt.
Stemverheffing. We zullen niet heel diep ingaan op het fenomeen geluid, maar sla Wikipedia er even op na en die zal je (op fraaie wijze) uitleggen dat geluid in de engste zin de hoorbare verandering is van de luchtdruk en dat het zich als een longitudinale golf van dichtheidswisselingen van het medium (in ons geval lucht) voort beweegt. Dat gebeurt met een snelheid van 333 meter per seconde ofwel, een pietsje afgerond, 1.200 km. per uur. De wind kan veranderingen aanbrengen in die dichtheidswisselingen, of soort van trillingen mag je voor het gemak ook zeggen. In ons geval blaast de wind echter het gierende geluid van de banden richting de locatie van ons off-roaders, zodat ieder gesprek ‘iets meer’ volume behoeft om elkaar te kunnen verstaan.
Noord-oostelijk tussen geel en rood. Begin van de week heb ik nog een hard hoofd in het evenement van Jeebee. Dat ‘ongemak’ wordt veroorzaakt door de natuur, en dan met name de temperatuur, maar mijn angst blijkt ongegrond. Het is vandaag een stralende dag, zeker op de gezichten van de aanwezige off-road rijders en “rijderinnen”. Alhoewel het aantal deelnemers niet enorm is deze keer, Jeebee is als club min of meer ontstaan in het zuid-westen van Nederland en dan is TTT ver weg, zit de stemming er bij de leden goed in. Jeebee is een enthousiaste club 4×4 rijders die, onder het motto ‘verandering van spijs doet eten’, probeert om overal in Nederland 4×4 clubdagen of 4×4 weekenden te organiseren. Helemaal super is dat niet alleen de clubleden welkom zijn, maar iedereen met een off-roader die zich aan wil sluiten.
Er is niet alleen meer tussen hemel en aarde… “Als het gras twee kontjes hoog is, meisjes pas dan heel goed op!” Het is een citaat uit een nummer van de band Hydra. Die wisten vermoedelijk al in 1975 wat er zich dit weekend af gaat spelen…. Maar niet alleen voor de meisjes; ook de jongetjes die met hun vier wiel aangedreven voertuig het terrein inrijden ontdekken dat je in het gras de ene na de andere verrassing aan kunt treffen. Vooral als dit wat langer is en de aardbodem volledig bedekt en daarmee ‘valkuilen’ aan het oog onttrekt.
Boven: Voor een deel verantwoordelijk voor de fotografie: Marielle Hensums.
Functioneel bloot… Ondanks dat de eerste deelnemers het ogenschijnlijke kleine off-road terrein van de TTT verkend hebben wordt daarna toch redelijk aftastend gereden. Logisch ook. De bodem is voor het merendeel bedekt met wat hogere begroeiing en die verbergt listig de ondergrond. Maar al naar gelang het weekend verstrijkt worden alle verborgen geheimen van het terrein, letterlijk en figuurlijk, bloot gelegd. Het zo onschuldig ogende kuiltje waarvan je denkt er even relaxed doorheen te kunnen rijden, blijkt een gat te zijn waar je zomaar tot je assen in weg zakt. Een gat zo venijnig dat de grip van de banden het af moet leggen tegen de zuigende kracht van onze moeder aarde. Op een terrein waar van alles groeit, behalve grote bomen, ben je dan al snel aangewezen op je mede rijders. In de regel met een grote grijns weten ze jou wel weer uit je benarde positie te bevrijden. Ze weten namelijk dat zij de volgende keer aan de beurt kunnen zijn voor hulp van buiten af. Naar mijn idee komt, op een enkeling na, iedereen wel minimaal één keer ’tijdelijk’ vast te zitten.
Boven: Gert-Jan, zoon van Gerrit en Diana van Veenendaal, beleeft de allerleukste dertiende verjaardag die hij ooit meemaakte…. Uhhh?
Boven en onder: Rick Veldpape zit, zowel letterlijk als figuurlijk, in de bruine puree…
Boven: Het aanhalen van de sociale contacten. Onder: ‘Levensgevaarlijk’ als ze lacht, mevrouw van Veenendaal (Diana). De waarheid is dat ze een van de meest trouwe leden van Jeebee is. Ze slaat maar zelden een evenement van de club over.
Testfase. Je mag dus gerust stellen dat iedereen een mooi weekend voorgeschoteld krijgt hier in Emmer Compascuum. Een mooi weekend bedoelen we dan in die zin dat ze ruimschoots de kans krijgen om de lier en het kinetisch touw weer eens uitvoerig op hun werking te testen. Als aan het einde van de zaterdag iedereen bevrijd is, wordt deze dag afgesloten met een heerlijke BBQ. Die wordt uiteraard ook georganiseerd door Jeebee en een uitnodiging om mee te eten sla ik natuurlijk niet af.
Boven: En als je dan vast zit, dan zit je ook goed vast. Twee lieren, waarvan één gesnatched, brengen redding.
Boven: Kom je niet heel vaak meer tegen in het terrein, de Jeep Wagoneer.
Doodse stilte? Zondagmorgen even voor negen uur ben ik opnieuw aanwezig. Een enorm groot verschil met de voorgaande dag is het geluid. Althans, het gebrek daarvan, want het is angstvallig stil. Niet dat de stemming er niet in zit omdat bijvoorbeeld alle deelnemers behept zijn met een ochtendhumeur, want er wordt volop gelachen en genoten. Nee, vandaag is er niemand op de drift baan! Terwijl ik ‘in alle rust’ geniet van een verse kop koffie wordt de briefing voor die dag gehouden. Opvallend tijdens de briefing zijn de woorden van Theo Kersten dat volgens de eigenaar van het terrein alles plat mag wat er groeit. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd merken we terloops op. Bij menigeen verschijnt namelijk een ’tikje ondeugende’ glimlach op het gezicht; dat belooft wat!
Boven: Pascal Hanenbergh van HoT (Hanenbergh offroad Techniek) in actie, vastgelegd door een van zijn twee vrijwillige ‘assistentes’ deze dag, Marielle Hensums.
Toenemende off-road bezetting! Terwijl ik me voorzie van het nodige digitale gereedschap om vast te leggen wat er vandaag gaat gebeuren worden de eerste auto’s gestart. Op de parkeerplaats verschijnen er meer en meer off-road liefhebbers die vandaag van het terrein willen genieten. En niet alleen van het terrein kan genoten worden. In de Jeebee tent is er, naast koffie, een ruime keus in broodjes en snacks. Dat is geen verplichting voor een geslaagde dag, maar wel een hele lekkere aanvulling. Bovendien een plek waar gesprekken op gang komen tussen 4×4 rijders uit het hele land.
Verkenners in de aanval.
Waar de eerste dag redelijk verkennend gereden werd, maar het terrein ondertussen wel een beetje bloot gelegd werd, wordt vandaag duidelijk gekozen voor de aanval. Overal op het terrein wordt fanatiek en verbeten strijd met de ondergrond geleverd. Die ondergrond van veenachtige modder doet zijn uiterste best de auto’s aan zich te binden, wat in de meeste gevallen ook wel een keer lukt. Maar zoals bekend overwint de onderlinge samenwerking altijd. Doordat het terrein niet te groot is kan ik overal snel ter plekke zijn om de strijdlust van de deelnemers vast te leggen op digitale bewaarbeelden. Niet alleen voor de deelnemers, maar ook biedt het jullie als lezer en de rest van de wereld de mogelijkheid om het weekend samen met ons her te beleven. Waar gisteren nog redelijk rustig werd gereden, mede om het materiaal voor de volgende dag heel te houden, gaat vandaag het gas op de plank. Het is ook leuk om te zien. Een weekend dat begint met aftastend rijden en naar gelang dat weekend vordert zien dat iedereen zijn grenzen gaat verleggen. De moed groeit en groeit en groeit… En dan zwijgen we maar over het laatste uur, waarin alle off-roaders bij wijze van spreken iedere grens al lang vergeten zijn en niemand zich nog druk lijkt te maken om een steekas of een differentieel dat kan breken. Nee, stuk voor stuk zijn ze enkel en alleen nog maar bezig met genieten. En dat is waar het uiteindelijk ook om gaat, een heerlijk weekendje genieten. Missie geslaagd dus.
Boven: De bodem van het off-road terrein op de TTT is verraderlijker dan je denkt. Ze begint schijnheilig, maar naarmate meer wielen passeren en de grond wat vochtiger wordt neemt het venijn toe. Op sommige stukken voel je de hele grond deinen wat je doet denken aan een soort van moeras. We zijn geen bodem experts, maar is het veengrond? Zo ja, dan lijkt ons dat het mysterie van de veenlijken helemaal geen mysterie is. Dat zijn in de pre-historie gewoon lokalen geweest die verdwaalden na een stevig avondje stappen in de dorpsherberg…
Boven en onder: Sommigen moet je ‘letterlijk’ het terrein uit slepen…
Onder: Vera Horstman in actie voor HoT én terrein.nu.
Fotografie: Marielle Hensums, Vera Horstman & Pascal Hanenbergh. Tekst: Pascal Hanenbergh.
