Is het een aangeboren angst voor het onbekende die in onze aanhef doorklinkt gewaardeerde lezers? Er is immers meer dan genoeg drama in verweven om die gedachte van jullie kant te rechtvaardigen dunkt ons. Nee hoor beste lezers, het is beslist geen vrees voor iets dat we niet kennen, want we zijn juist verzot op nieuwe dingen ontdekken. We zien het (veel te korte) leven graag als één groot avontuur waarin je zoveel mogelijk moet proberen te beleven en mee zien te maken. Het is om die reden ook dat we die zondagmorgen 5 september brandend van nieuwsgierigheid vertrekken richting het Baggerpark in het Duitse Emsland, want voor zover we weten zijn we daar nog nooit geweest. Althans, we hebben daar geen herinnering bij… En het is daarom ook dat we daags voor de training van het VNTTK een volmondig ja zeggen op de vraag van trialrijder Filibert van Otten of ondergetekende hem niet een keer wil bijstaan als bijrijder. Zijn huidige vaste bijrijder zou weliswaar kunnen, maar slaat liever een keer over om aan een verplichting te kunnen voldoen. We hebben in een ver verleden wel eerder als bijrijder gefungeerd, maar dat was nog in ’trial wedstrijden oude stijl’, nog niet in trials nieuwe stijl zoals de VNTTK (Vereniging Nederlands Terreinwagen Trial Kampioenschap) die dit jaar voor het eerst, weliswaar door het Corona virus vooralsnog in de vorm van trainingen, organiseert. Je begrijpt nu vast wel dat onze dramatische aanhef doelbewust gedaan is om de aangeboren nieuwsgierigheid de mens eigen, en prominent aanwezig bij off-road liefhebbers, aan te wakkeren.
Boven: Calvin Kuipers en Remon Tijkote (Special 2).
Geen sprookje! We hebben het voorspelde zonnige weer als reisgezel tijdens de heenreis en iets later dan de bedoeling arriveren we ‘luidkeels zingend’ in het Baggerpark in Emsland. De nog na pruttelende koffie overstemt gelukkig ons gezang, evenals de mededeling van het VNTTK dat twintig terreinauto’s zich vandaag in de strijd zullen werpen met zevenentwintig rijders (dubbelstarters). Langzaam maar zeker groeit het aantal deelnemers binnen het VNTTK en wat vandaag tot extra vreugde stemt is dat er onder hen een heel aantal nieuwe gezichten aan de start verschijnt. Onze chauffeur Filibert is even daarvoor al gearriveerd en dat is iets vroeger dan verwacht. Het ophalen in alle vroegte, echt bij het krieken van de dag, van een gestrande Bukhanka verloopt voorspoediger dan de verwachting vooraf. Een gestrande Bukhanka? We zien het je bijna denken, inclusief het vraagteken. Dat kan toch niet bij zo’n oer werkpaard? Heus, we vertellen dit keer echt geen sprookjes, want het is weliswaar een oer werkpaard maar geen oer ‘zee werkpaardje’. Te diep water kan zelfs een Bukhanka niet aan zonder snorkel, met waterslag als gevolg bewijst het exemplaar op de aanhanger van Filibert. UAZ Nederland (importeur is 4×4 Verbeek in Zutphen) mag zich moe maken met het weer rijdend zien te maken van de ‘verdronken’ Bukhanka. Het ‘camera werkvolk’, vandaag uitsluitend bestaande uit Ad Woolthuis en Jan Houtkoop, hangt de camera’s om de door veelvuldige training dikke en gespierde nekken en maakt zich op om het veld in te gaan. Ondergetekende krijgt de nodige uitleg aangaande de bolide van Filibert en wat er van hem verwacht wordt.
Boven: Eddie Beeftink met dochter Cecil (Extra 1) gaan de strijd aan met Proef 7, nauwlettend gadegeslagen door al jarenlange official in hart en nieren, Arjaan van Someren.
Boven: De middenconsole als onderdeel van het dashboard.
Pijnlijke ‘start’… Met de nodige bravoure hijs ik me als een soort trapezewerker in de appeltjes groene Range Rover van Filibert. Althans, dat is de bedoeling. Weliswaar is de bolide voorzien van deuren, maar het normaal instappen aan de bijrijders kant wordt bemoeilijkt door een viertal individuele remcilinders welke pal voor de stoel op de vloer gemonteerd staan. Een stevige plaat beschermd ze tegen impact van buitenaf, in de regel veroorzaakt door de voeten van de bijrijder (m/v). Vanuit die vier remcilinders steken even zoveel metalen, rechthoekige profielen parmantig als een soort super ‘odols’ de lucht in (gaarne zelf uitzoeken wat o.d.o.l nog meer kan betekenen dan mondwater). De bedoeling is je voeten op daartoe aangebrachte steunen aan weerszijde van die profielen te positioneren. Natuurlijk gebeurt mijn instap poging de eerste keer een tikkeltje te enthousiast met als gevolg dat mijn schedel (zonder hoed!) onzacht in aanraking komt met de rolkooi van de Range Rover bolide. Enfin, het gebeurt je slechts één keer en eenmaal gezeten in de stoel zit je verrassend comfortabel. Een vijfpunt gordel voorkomt een ongewild voortijdig verlaten van de bolide, om wat voor reden dan ook (vrijwillig of onvrijwillig).
Onder: De middenconsole tussen de stoelen.
Almost ready for take off… Eenmaal gezeten kijk ik eerst eens om me heen naar mijn nieuwe verblijf voor pakweg de komende vier a vijf uur. Van alle kanten grijnzen meters, klokjes, lampjes, schakelaars, hendeltjes, drukknoppen en beeldschermen me tegemoet. Hiermee jaag je de cockpit van een 747 het schaamrood op de kaken bedenk ik. Ineens begrijp ik ook waarom er een co-piloot in grote vliegtuigen zit. Ik krijg de bediening van een lier in mijn handen gedrukt van Filibert, alleen bedien je met het minuscule RVS tuimelschakelaartje in het handvat geen lier, maar de besturing van de achterwielen. Het doet me onmiddellijk denken aan mijn ritje in een Amerikaanse Monstertruck jaren geleden bij het Gelredome in Arnhem. Ook daarin bediende ik de besturing van de achterwielen middels zo’n zelfde schakelaartje, alleen was dat binnen ‘handbereik’ (excuus, bediening met één vinger is de bedoeling en vooral makkelijker) vast gemonteerd op de console naast de stoel. Behalve het middels de genoemde hendels bedienen van de rem op ieder afzonderlijk wiel wordt dat mijn tweede taak in de auto, het besturen van de achterwielen. Yep, en liefst zodanig dat we als team de bolide met zo min mogelijk strafpunten tussen de poortjes door kunnen loodsen.
Boven en onder: Nogmaals Eddie en Cecil in actie.
Aangename kennismaking. Het Baggerpark verrast ons al bij binnenkomst. Ruime parkeer- en kampeer gelegenheid, schone toiletten en dat in een omgeving waar je in geen velden of wegen bewoning kunt ontdekken. Dat zijn op zich al twee stevige pilaren voor een geslaagd dagje dan wel weekendje off-road pret. Ruwweg gezien kun je het Baggerpark in twee delen zien waar je de off-road skills aan de tand kunt gaan voelen. Die twee delen zijn verantwoordelijk voor de twee resterende pilaren, want je komt tenslotte voor de off-road pret. De uitdagingen bestaan vooral uit bulten en gaten van een gemiddeld niveau, met zowel uitschieters die neigen naar tamelijk makkelijk tot en met een paar exemplaren die onder de noemer flink pittig vallen. Bij bagger, dat in de naam Baggerpark besloten ligt, denken wij Hollanders al snel aan veel en dikke drek, modder zo je wilt. Mocht die gedachte in je opkomen, dan moeten we toegeven dat de naam Baggerpark geen honderd procent recht doet aan de terrein gesteldheid in het park. Bagger is er absoluut, maar niet in exorbitante hoeveelheden. Toegegeven, het is onze eerste indruk tijdens ons allereerste bezoek aan het park. Tenminste, ons eerste bezoek voor zover we weten, want als we er al eerder zijn geweest, dan hebben we daar geen herinnering aan… (tja, als onze minister president er meerdere keren mee wegkomt, waarom wij dan niet?). Voor een meer gedegen opinie zouden we er vaker geweest moeten zijn, bijvoorbeeld kort na een paar stevige buien regen.
Boven: Erik en Jolanda Kalb (Extra 2). Krijgen de smaak van het trial rijden goed te pakken krijgen we de indruk. Gezien het formaat van de Toyota is het sowieso al knap hoe ze de auto door de poortjes weten te loodsen kunnen we nu schrijven ‘uit eigen ervaring’.
Onder: Minder moeite met de poortjes heeft Luke Wolf die vandaag met pa Gertjan (Extra 1) de strijdbijl heeft opgegraven.
Boven: Je zult van goede huize moeten komen om te durven ontkennen dat je vooraf niet gewaarschuwd bent.
Speed of light? Enfin, we komen om te rijden en nog onwetend van wat ons te wachten staat hijsen we ons in de Range Rover bolide. Een korte druk van Filibert op de startknop en direct beginnen acht onzichtbare zuigers in het vooronder met een sonoor hoorbare brom geruststellend te stuiteren. De automaat schuift naar ‘Drive’ en hup, we begeven ons naar het tweede, achterste deel op het terrein. Stiekem druk ik na enkele tientallen meters het tuimel schakelaartje van de achterwiel besturing een klein stukje opzij, onderwijl uit de auto hangend om de response van de achterwielen te zien. Ogenblikkelijk reageren de achterwielen en gooit de Range Rover zijn ‘kont’ om. Naar links of naar rechts, daar hebben we, stomverbaasd als we zijn van de snelle reactie, geen herinnering meer aan… Deksels, dat reageert sneller dan de bliksem…
Enorme sprong vooruit! Proef 3 (vermoeden we, maar wellicht zijn we door de zenuwen de juiste tel kwijt geraakt…) is nog vrij bij aankomst en Filibert, puttend uit zijn rijke ervaring, laat ondergetekende weten dat je de proef het beste eerst kunt lopen. Dat moet in dit geval ook, want het is de proef waarop je het meest moet nadenken. Afhankelijk van welke klasse krijg je de opdracht een gegeven aantal poorten te rijden. Je klasse bepaalt welke poorten. Rij je in de Basis klasse, dan moet je bijvoorbeeld een stuk of tien poorten met witte balletjes zien te passeren. Opereer je in de Extra klasse, dan luidt de opdracht wellicht dat je acht witte poortjes moet zien te passeren, maar ook drie blauwe poortjes. En helemaal spannend wordt het als je in de Special klasse rijdt, want dan kan het zijn dat je behalve een aantal witte en blauwe poortjes, ook nog eens rode poortjes achter je moet zien te laten. Uiteraard vallen de blauwe poortjes moeilijker te passeren, maar dat geldt helemaal voor de exemplaren met een rood balletje. Het is onderdeel van de trial nieuwe stijl. Als geschreven hebben we in het verleden enkele keren trial in de oude stijl gereden, maar nog nimmer op deze nieuwe manier. Het zelf je route bepalen komt het meest voor op één of twee proeven, maar ook op alle andere proeven staat de te rijden route nooit helemaal vast. We juichen deze trial nieuwe stijl van onder uit onze tenen toe. Niet dat de trial oude stijl vervelend was of niet leuk, maar de trial nieuwe stijl rekent in één keer af met ons enige, maar tevens grote bezwaar van de trial oude stijl. Daarin was de route middels de paaltjes vooraf al bepaald. En daarmee ontneem je de rijders het ons inzien o zo belangrijke eigen inzicht. Terreinrijden is ook het juist kunnen beoordelen van het terrein en iedere off-roader heeft daar (gelukkig) zijn eigen oordeel over. Juist dat maakt het off-road (trial) rijden een stuk spannender en enerverender. Sommige hindernissen vergen weliswaar een soortgelijke benadering, maar het is geen wet. Experimenteren met een andere benadering mag en meer dan eens blijkt een andere manier beter uit te pakken dan de meest gekozen route.
Boven: Geen overbodige luxe deze dag om de hersenpan te (laten) beschermen tegen de zon. Official Pieter Ouborg wordt liefdevol ingesmeerd door zijn vrouw (en telg).
Boven: Jeroen Roelofs weet zich vandaag terzijde gestaan door Patrick Velthorst. Maar wacht even. Patrick weet zich vandaag terzijde gestaan door Jeroen Roelofs. Inderdaad, een dubbelstart. Twee door de off-road wol geverfde mannen met een beul van een Taft diesel onder de billen. Eigenlijk hoeven we dan niet veel meer uit te leggen, met name als we de term ‘schier onverslaanbaar’ laten vallen. Los van het feit dat ze uitstekend kunnen sturen laten zij zich niet op de kop zitten door om het even welke uitdaging. Om die reden opereren ze ook in de Special 1 klasse. Het betekent echter niet dat ze nooit vast komen te zitten. Vandaag worden ze toch maar weer een keer met hun neus op dat gegeven gedrukt, als we ons niet vergissen in een slinks moddergat op Proef 4. Een sleepje redt de mannen uit de zelf gekozen benarde positie zodat ze de proef verder uit kunnen rijden.
Boven: Leslie Nekkers en Emiel Brouwers (Basis 3). Ze hebben een dubbelstart in hun lange Toyota LandCruiser HZJ 78 LB en dat maakt sturen een stukje moeilijker. Het doet niet onder voor het plezier, want met meerdere grote en lange auto’s (zeven startnummers) word je immers allemaal met dezelfde ‘handicap’ geconfronteerd. En zeer zeker niet te onderschatten; het verhoogt de onderlinge competitie! Wijselijk hebben ze hun reservewiel van de auto gehaald.
Boven: Martin van der Zouwen en John de Groot (Basis 2) leveren strijd in een hartstikke kekke en leuke Suzuki Jimny. Hun fris gespoten bolide ziet er gewoon gelikt uit en dat vinden vooral sponsoren leuk zoals je kunt zien. In feite is het een soort van visitekaartje van de sponsor. En als je dan ook nog eens leuk meedraait in ‘het kampioenschap in spe’ (lees: de trainingen) heb je het helemaal voor elkaar.
Boven en onder: Al ‘sinds mensenheugenis’ actief in de trialsport, Pa Ronald en zoon Nick van Loenen (Special 1). Ook zij geloven in de trial nieuwe stijl, getuige de montage van een lier voor op hun Suzuki LJ 80. Een voorbeeld. In de trial oude stijl mocht je jouw skills vijf keer op een uitdaging loslaten in een poging deze achter je te laten. Was je dan nog niet geslaagd, dan was het over voor die proef. Yep, ook als je bij wijze van spreken na het eerste of tweede poortje al niet verder kwam. Trial nieuwe stijl mag je middels een lier of sleepje jezelf zien te redden en daarna gewoon de proef verder uit rijden. Weliswaar en ook logisch collecteer je strafpunten, maar je komt tenslotte om off-road trial te rijden. Het is op zijn zachtst gezegd wrang als je één of meerdere proeven niet uit kunt rijden. Voltooid verleden tijd dus en we juichen het toe!
Boven: Patrick achter het stuur van de Taft en geassisteerd door Jeroen Roelofs. Nauwlettend houdt hij het witte balletje op de paal in de gaten, maar let ook eens op hetgeen er voor hem opdoemt. Yep, de twee palen van een rode poort en aangezien hij in de Special klasse rijdt is het vrijwel zeker dat hij daar eveneens doorheen moet. Dat betekent flink sturen of op een andere manier de poort zien te slechten… Het is tevens een duidelijke aanwijzing dat trial rijden behendig sturen vergt, naast het kunnen ‘lezen’ van de ondergrond.
Onder: Je dag kan al bijna niet meer kapot als je ook nog eens een leuke hond voor de lens krijgt.
Boven: Niels en Thom Witbreuk (Basis 3) en niet zoals de eerste oogopslag doet vermoeden in een MB G-klasse, maar in een heuse Puch, in dit geval een 230 GE. In veel landen in het zuiden en oosten van Europa wordt de MB-G verkocht onder de naam Steyr-Daimler-Puch.
Boven en onder: Het Open Nederlands Kampioenschap trial is vandaag ‘internationaal’. Wellicht slim om de naam te veranderen in ‘Open Europees Kampioenschap’? Hoe het ook zij, het zijn Fabio en Claudia Goldenbeld (Basis 2) die in het laatste type Jimny van Suzuki meestrijden. Met een dubbelstart, want we zien beiden achter het stuur zitten.
Boven: Pech voor dubbelstarters Stephan Kramer en Ruth Giesen (Basis 3). Omdat we zelf nog in strijd verwikkeld waren hebben we niet kunnen vragen wat er precies kapot is gegaan, maar aan de hand van deze foto van Ad vermoeden we een aandrijfas?
Range Rover à la Krab. Ondertussen rijden Filibert en ik de proeven. Door de ietwat late start een stuk of drie in de ochtend en de resterende vijf proeven in de middag. Het is zeker wennen in het begin, maar al redelijk vlot begin ik ‘het beroep van tijdelijke bijrijder’ onder de knie te krijgen. Weliswaar met de nodige aanwijzingen van Filibert, maar die worden allengs minder. Wel blijf ik langer moeite hebben met sommige benaderingen van een hindernis. Dat heeft alles te maken met de besturing van de achterwielen. Hopelijk begrijp je onze uitleg. Stel je rijdt met goed resultaat mooi recht door een poortje. Echter de ‘verdorven geest’ van de heren uitzetters hebben bedacht het volgende poortje een flink stuk naar rechts te plaatsen. Zou je de stand van de paaltjes van dat poortje doortrekken naar je auto, dan sta je er bij wijze van spreken nog maar een meter vandaan. Wil je dus recht voor het volgende poortje uitkomen, dan moet je binnen die meter naar rechts kunnen draaien om vervolgens ook nog binnen diezelfde meter verderop naar links zien te draaien, zodanig dat je ook recht door dat volgende poortje kunt sturen. Dat lukt nooit en te nimmer. Althans, niet met een gewone auto zonder bestuurbare achterwielen. Je zult dan achteruit moeten steken om vervolgens met een wijde boog recht voor dat volgende poortje zien uit te komen. Die neiging hebben ook wij enkele keren, maar we vergeten daarbij die vier wiel besturing! Zowel de voor- als de achterwielen naar uiterst rechts en zijwaarts als een krab spoed je je naar het volgende poortje om daar nagenoeg recht voor te eindigen! Fabuleus! Vooral als je het eenmaal onder de knie hebt…. In het begin is het voor ondergetekende zelfs een tikje frustrerend als ‘piloot Filibert’ het vrijwel blindelings en feilloos voor doet.
Boven en twee keer onder: Dubbelstarters Tjalling Nobel en Sybrand van der Haring (Basis 2).
Boven: Wessel en Frank Geerts (Basis 2)?
Boven: Heb je alle proeven gereden, dan is er uiteraard ruimte en gelegenheid om zelf off-road te gaan stoeien. Calvin en Remon maken daar maar al te graag gebruik van.
Boven en twee keer onder: Een klein stuurfoutje kan gebeuren ondervinden Tjalling en Sybrand, maar in de regel loopt het goed af. Het blijft hooguit bij een deukje in het ego, maar in dit geval durven we dat te betwijfelen als we de heren op de laatste foto triomfantelijk op de flank van hun auto zien staan.
Boven: De jeugd heeft de toekomst bewijst Leen Berkhof. Twee keer kom je hem in de auto tegen; één keer als co-piloot bij moeders Alexandra en de andere keer als ‘piloot’ achter het stuur met naast zich vader Teus. Het is een vereiste dat er een volwassen persoon naast jeugd van veertien jaar zit of het jaar waarin deze veertien wordt.
Boven en onder: Martin van der Zouwen en John de Groot belanden in de vroege ochtend kort in een benarde positie als ze tamelijk scheef op de top van een bult balanceren. Met maar een tikje gas geven bestaat het gevaar dat ze zijdelings van de steile bult af zullen rollen. Met vereende krachten wordt dat voorkomen zoals je op de foto onder kunt zien.
Boven en onder: Nick Wassing en Rienke Bloem in een rechts gestuurde Range Rover (Basis 3).
Boven: Hans Berkhout (Basis 2).
Boven links, boven rechts, twee keer onder links, twee keer onder rechts, respectievelijk Leen, Teus, Leen achter het stuur en Teus als co-piloot…
Boven: Varbian Heijne?
Boven: Nog geen veel voorkomende verschijning in de trialsport, de nieuwe Ford Bronco….
Boven: Reinier Schoonhoven en Gijs Kos (Extra 1). We missen vandaag pa (Johan) Schoonhoven en Henk Zeeboer. Beide teams vallen in de categorie ‘ervaren off-road rotten’.
Boven: Monique en Dick de Graaf (Basis 3) in een tikje kortere Toyota LandCruiser (HZJ-73). Geen dubbelstarters en daarom kun je uitsluitend Monique tegenkomen achter het stuur.
Boven en onder: Bedachtzaam en lachend, en dat op slechts een en dezelfde proef… (Leslie Nekkers).
Boven: En de winnaar van de meest uitbundige bagger is….?
Boven: Varbian en onder Reinier.
Boven: Al jaren steevast van de partij, official Hans Vermeulen.
Boven: Nick en onder Ronald. Beiden ‘van Loenen’.
Boven: Het is 4x4haarlemmermeer.nl dat het VNTTK sponsort en die houden we graag ’te vriend’…
Boven en onder: Het moment dat het team Jeroen Roelofs en Patrick Velthorst bijna aan hulp van een sleepje toe zijn. Uit veiligheidsoverwegingen verklappen we niet dat Patrick achter het stuur zit tijdens deze actie…
Boven: De Special klasse krijgt deze vrijwel loodrechte afdaling voor haar kiezen (sorry, wielen). De mogelijkheid om de vier wielen afzonderlijk te remmen bewijst hier zijn nut overduidelijk.
Boven: Heerlijk toch als je zo op kunt gaan in je spel?
Boven en onder: Rienke Bloem poogt te helpen en daarbij droog te blijven…
Boven en onder: Erik en Jolanda Kalb (Extra 2) in hun prachtige Toyota LandCruiser.
Boven en onder: Nou vooruit, ik hou er niet van om mezelf in beeld te brengen, maar ik heb tenslotte meegedaan aan deze training van het VNTTK. Ik ben zelfs zo eerlijk om te durven bekennen dat ik enorm genoten heb tijdens deze trial training nieuwe stijl (dank je wel Filibert voor deze heerlijke ervaring). Je bent veel meer bezig met de sport als voorheen tijdens de trial oude stijl. Achteraf blijken we redelijk gepresteerd te hebben. Absoluut een flink pak van mijn hart, want zou dat niet zo zijn, dan ben ik bang dat het resultaat me nog vele jaren zou achtervolgen. Op welke plaats we zijn geëindigd verklap ik niet. Immers, eigen roem stinkt en dat wil ik ten alle tijden voorkomen nu ik langzaam maar zeker mijn geurvermogen weer terug krijg van het Corona virus. De volgende training hopen we er weer ‘normaal’ bij te zijn, met de camera om de nek en zoveel mogelijk kletsend om info te vergaren.
Fotografie: Ad Woolthuis & Jan Houtkoop. Tekst: Martin Brink.
mooi verslag