Welke off-roader kent het niet, het terrein ‘met het kasteeltje’ bij Cherimont/Sclayn? Het afgelopen weekend bruist het daar van het leven, want maar liefst 26 teams verschijnen daar aan de start voor de eerste, tweedaagse Warn Offroad Trophy.
De bedoeling. Het deelnemersveld bestaat overwegend uit Belgische equipes met daartussen enkele teams uit Nederland. Altijd spannend als een evenement, c.q. wedstrijd, voor een eerste keer gehouden wordt. Wat voor evenement of wedstrijd wordt het is daarbij de grote vraag. In geval van deze Warn Offroad Trophy is dat niet heel moeilijk te raden natuurlijk. Warn is al decennialang bekend van onder meer zijn lieren (Warn Industries ziet het levenslicht in 1948 en start diens carrière met vrijloopnaven) en bovendien is, als hiervoor al gezegd, als locatie gekozen het terrein van Cherimont/Sclayn. Gelegen tegen een helling van redelijk formaat staat het terrein bekend als flink pittig en derhalve ideaal om een parcours uit te zetten waarbij de lier geen overbodig accessoire is. Voeg dat bij het feit dat het merendeel van de deelnemers op het strijdtoneel verschijnt met ’tot de tanden bewapende’ offroad bolides (lees: serieus geprepareerde) die stuk voor stuk hun lier zo min mogelijk willen gebruiken als het gaat om te pogen de snelste te zijn. Je begrijpt ‘vermoedelijk’ wel dat die ‘jongens’ (en dames) die lieren op hun auto niet nodig hebben om het grasveldje bij de buren over te steken. Jawel, je leest het goed, want veel van de off-road bolides tijdens de Warn Offroad Trophy zijn uitgerust met meerdere lieren. Niet alleen voor, maar ook achter een lier en vaak ook nog een, wat in vakjargon genoemd wordt, toplier. Die is vooral bedoeld als hulpmiddel bij het te extreem zijwaarts overhellen van de wedstrijdauto om te voorkomen dat deze op zijn kant gaat. Precies, zoals het team hieronder ‘even vergeten’ is….
Foute inschatting! Op Cherimont/Sclayn is altijd wel wat modder te vinden. Mocht je willen! De extreme droogte van de laatste maanden is niet met een wijde boog om het terrein heen getrokken. Nee hoor, gewoon de volle mep ‘droogte’. En dan krijg je het voor dit terrein zeldzame fenomeen dat rondvliegende modder van wielen uit den boze is. Het alternatief van moedertje natuur is stof. Die droogte houdt in dat het terrein op meerdere plaatsen beter begaanbaar is. De uitdagingen tijdens deze eerste Warn Offroad Trophy liggen dan vooral bij steile beklimmingen en afdalingen. Die zijn ondergebracht in één lange route welke over het hele terrein gedrapeerd ligt. De bedoeling is om acht rondes zien te rijden en liefst natuurlijk zo snel mogelijk. Er ontspint zich een harde strijd. Sorry herstel, dat doet onder aan de wedstrijd: er ontspint zich een keiharde strijd. Beulen voor zowel de chauffeur als co-piloot en dat onder een koperen ploert zonder een greintje mededogen. Met andere woorden, een ‘hete’ strijd in een bloedhete temperatuur. Het enige ‘gelukje’ dat de deelnemers ten deel valt is dat de strijd zich voornamelijk in het bos afspeelt. Bomen in een bos zorgen altijd voor een verkoelend effect.
Boven: Team De Dreihoek 1.
Geen afzonderlijke namen, maar complete teamnamen. Wel zo leuk natuurlijk, want als iets een teamsport is, dan zijn het dit soort challenge-achtige wedstrijden. Je zult het samen moeten rooien, in dit geval de bolide zo snel mogelijk door een zwaar parcours zien te loodsen. En dat maar liefst acht keer! Hoe zwaar die acht rondjes nu werkelijk zijn vraag je je af? Als je ’s morgens start en de eerste deelnemers pas rond vier uur in de namiddag binnenkomen geeft dat een goede indicatie. Het houdt in dat zij bijna een uur nodig hebben gehad voor één rondje. En dan hebben we het over de beste deelnemers/teams. Om 17.30 zijn er nog altijd een aantal teams hard in gevecht met het zware terrein en intussen vermoeidheid.
Onder: Team Laro Offroad Racing.
Boven: Team Garage May.
Boven en onder: Team Modderfiguren 1. (denken we…).
Boven: Team Hopmans.
Sleutelaars ten top. Dat er tijdens zo’n keiharde strijd ‘een paar’ onderdeeltjes van wat auto’s sneuvelen is niet meer dan logisch. Het hoort er bij en de teams weten dat als geen ander. In de regel zijn ze behept of behept geraakt met een boven gemiddelde kennis van techniek, met name natuurlijk die van hun eigen wedstrijd bolide. Ze kennen hun strijdwapen door en door en vaak hebben ze hun auto dan ook in een oogwenk gerepareerd als er iets breekt of kapot gaat. Veelal weten ze de zwakke plekken ook van hun auto en hebben ze daartoe de nodige onderdelen bij zich om deze te repareren dan wel te vervangen. Je hoeft daarom niet vreemd op te kijken dat er op zondag 24 deelnemers aan de start staan te popelen om opnieuw de strijd aan te gaan met de ondergrond, de techniek en elkaar. Slechts twee uitvallers dus!
Boven: Team Modderfiguren 2.
Onder: Team Wildpower.
Boven: Team De Ruchhouwers.
Steile hellingen even moeilijk? We schreven al dat het terrein beter begaanbaar is als gevolg van de droogte. Het betekent echter niet dat het appeltje-eitje is om het te doorkruisen. Normaal zijn ze modderig en slippen de wielen al snel door op de spekgladde modder. Nu zijn ze droog en slippen de wielen door op de losse, korrelige ondergrond van de helling. Is niet zo heel vreemd. Van de modder die boven op de harde ondergrond lag is het water verdampt en dan blijft tamelijk los zand over. Meng het met het alom aanwezige gruis en het gebrek aan grip is voor een deel verklaard.
Boven: Een professionele fotograaf stelt altijd scherp op wat op dat moment het meest belangrijk is…..
Boven en onder: Op meerdere foto’s te zien, deze geniepige helling. Een rottige bult tussen diep uitgesleten sporen krijgen het gezamenlijk voor elkaar dat de lier veelvuldig uitgerold wordt. Het is het mooie van dit soort wedstrijden. Niet alleen de snelheid van het rijden is bepalend voor de einduitslag maar ook de ‘skills’ (vaardigheid) van het omgaan met de lier. De co-piloot en chauffeur moeten haarfijn weten waar ze mee bezig zijn en wat ze doen. En zelfs deze kennis en vaardigheid is niet alles bepalend voor je eindpositie. Wat te denken van de conditie van de bijrijder? De eerste keer zo’n helling op rennen (of afdalen) is nog wel te doen, maar de tweede keer ren je bij wijze van spreken al een stukje minder hard omhoog, laat staan de derde keer. Om dat meerdere keren ‘op volle snelheid’ vol te houden vergt een ijzeren conditie. Dat betekent iedere morgen wassen met gloeiend lood en gewapend beton….
Boven: Team De Dreihoek 2.
Onder: Twee keer Team Mudrover.
Boven: Nogmaals Team Hopmans en onder nogmaals Team Mudrover.
Boven: Team Plumbers.
Boven en onder: Team Jeep TDI.
Boven: Team Van Bree en die kennen we uiteraard ook van de Roan 4×4 Warrior Challenge.
Onder: Team met de creatieve naam Taftzilla 1.
Hopelijk hebben we je een goede en leuke indruk kunnen geven van deze eerste Warn Offroad Trophy. Helaas kunnen we maar één dag aanwezig zijn bij de wedstrijd, maar mocht er volgend jaar een vervolg komen, dan gaan we absoluut pogen er weer bij te zijn. Vrijwel zeker samen met de 26 teams die aan deze eerste Warn Offroad Trophy mee hebben gedaan krijgen we het sterke vermoeden, want stuk voor stuk hebben die genoten. En als een off-road wedstrijd erg leuk is kan die alleen maar groeien toch?
Fotografie: Jos Emmers. Tekst: Jos Emmers en een klein beetje Martin Brink.
