Feiten. Ondanks het zeer vroege uur draaien we zondag j.l. het stuur met plezier richting Ursel in België voor het jaarlijkse Wings and Wheels. Maar niet voordat we eerst even een kleine omweg maken langs ’s Hertogenbosch om fotografe Gemma Kivits op te pikken. Met drie in de auto, fotograaf Ad Woolthuis is zo enthousiast over het Wings and Wheels dat hij niets wil missen en twee dagen eerder al vertrokken is richting Ursel, vliegen de kilometers bijna ongemerkt onder de wielen door. Een klein half uurtje voor aanvang van het Wings and Wheels arriveren we aan de poort en worden we even later hartelijk welkom geheten door de organisatie. Het is nog tamelijk rustig zo in de vroege ochtend. Ad Woolthuis komt ons al tegemoet en weet te vertellen dat het vrijdag, tijdens de opbouw van de standhouders, nog mooi weer was, maar dat zaterdag een buitje regen bracht. Enfin, vandaag ziet het weer er gelukkig redelijk uit en na het nuttigen van een kop koffie gaan we op pad. Het thema deze keer is ‘Oost Europa’ en dan met name de Sovjet Unie (Rusland). Juist in de vroege ochtend is het wat makkelijker fotograferen zonder al te veel publiek. Wellicht worden we daardoor ook op het verkeerde been gezet, want eind van de dag horen we van de organisatie dat het 16e Wings and Wheels opnieuw gegroeid is ten opzichte van de vijftiende editie van vorig jaar. Vorig jaar gaven we een schatting door van 12.000 bezoekers, maar van de organisatie horen we vandaag dat er uiteindelijk 10.200 mensen zijn geweest (betalende). Eind van de middag is nog niet alles geteld maar een voorzichtige en redelijk accurate schatting gebaseerd op het dan al getelde aantal is rond de 11.000. Hetzelfde geldt voor het aantal standhouders dat eveneens een groei laat zien. Vorig jaar waren dat er 398 maar dit jaar komen er zelfs 420 opdraven. Let wel op, dat zijn natuurlijk niet allemaal bedrijven, maar ook veel (particuliere) liefhebbers, verenigingen etc. Heb je een militaire auto of truck, en je bent aanwezig en huurt een plaatsje, dan word je uiteraard ook als standhouder geteld. Wellicht is het daarom beter het aantal deelnemers te noemen dat actief is binnen die 420 standhouders en dat zijn er bij elkaar toch 1.500. We praten dus over totaal zo’n 12.500 mensen die deze twee dagen op Wings and Wheels geweest zijn in Ursel! We kijken er overigens niet vreemd van op. Wij zijn er dit jaar voor de vierde keer en ieder jaar weer worden we getrakteerd op een aantal zeldzame en bijzondere 4×4 exoten. Ook dit jaar is dat het geval, met dank aan het thema Oost Europa-Sovjet Unie.
Boven: Verleden en heden ‘gekoppeld’…
Boven: Een Sovjet-Russische amfibie, de BRDM-1 (gewapende) 4×4 scout car, werd ontworpen in de vroege jaren vijftig. In eerste instantie werd het voertuig alleen BRDM genoemd, maar het krijgt later de toevoeging 1 als in 1962 de tweede generatie zich aandient. De BRDM-1 (acroniem voor Boyevaya Razvedyvatelnaya Dozornaya Mashina) wordt gemaakt van 1957 tot 1966 maar blijft in dienst tot eind jaren tachtig. De motor is een GAZ-40PB zescilinder lijnmotor (diesel) met 90 pk bij 3.400 t/pm. Daarmee haalt de 5,63 ton wegende BRDM-1 op de weg een snelheid van 90 km/h en in het water 9 km/h. Het voertuig deed niet alleen dienst in Rusland, maar ook in de Warschau landen en er verdwenen er ook de nodige richting Afrikaanse en Aziatisch legers. Er zijn zo’n 10.000 exemplaren van de BRDM-1 geproduceerd, maar tegenwoordig zouden er nog amper 600 in de reserves van enkele legers aanwezig zijn. Alvorens de auto het water in gaat wordt de trimplaat aan de voorzijde omhoog gezet. Dat verbetert de stabiliteit in het water en voorkomt dat water over de boeg zou golven (denk aan de luchtinlaten boven de voorin geplaatste motor). De voortstuwing in het water gebeurt middels een enkele, centraal geplaatste waterjet (foto hieronder) welke wordt aangedreven via de motor. Niet zichtbaar zijn vier zogenaamde ‘buikwielen’ (twee aan iedere kant tussen de wielen) welke middels een ketting worden aangedreven. De chauffeur kan deze naar beneden zetten en helpen daarmee het voertuig door en over geulen, sloten, greppels etc. Ook bijzonder in die jaren is een systeem voor het regelen van de druk in de banden, iets dat later op militaire wielvoertuigen van de Sovjetunie standaard zal worden.
Boven, op de openingsfoto en twee keer onder. De imposante en indrukwekkende ZIL-135 8×8 Rocket Launcher werd vooral ingezet voor het afschieten van de FROG-7 raket. Van 1959 tot 1963 is de productie in handen van ZIL, daarna tot 1994 is BAZ daar verantwoordelijk voor. Om in beweging te kunnen komen gebruikt het gevaarte twee V8 benzinemotoren van 6,9 liter welke gekoppeld zijn aan een zestraps automatische versnellingsbak of handgeschakelde vijfbak (ZIL-135LM). Hieronder enkele, vermoedelijk niet al te betrouwbare, gegevens die we van Wikipedia wisten te ontfutselen.
- Length: 9.27 m
- Width: 2.80 m maar er wordt ook gesproken van 3,13 m.
- Height: 2.53 m maar ook zien we een hoogte vermeld van 3,06 m. Wellicht is dit zonder en met raket gemeten.
- GVW (without missile): 11.57 tons
- Ground clearance: 580 mm
- Pitch angle: 57°
- Engine: 2 X ZIL-375YA V-8 6.9 liter gas engines
- Horsepower: 180 hp (130 kW) X 2
- Top speed: 65.00 km/h
- Range: 400.00 km
- Fuel consumption: 78.40 l/100 km – 235.21 l/100 km
De auto heeft dienst gedaan in legio communistische landen en doet dat nog steeds in bijvoorbeeld Noord-Korea. Je ziet de auto daar nog altijd in onder meer films en in militaire parades. Hieronder de ‘aardig volle’ cockpit van de ZIL-135.
Boven en onder: De Hongaarse D-944-PSZH is een verbeterde versie (vooral qua bewapening) van de D-244 FUG die op zijn beurt veel overeenkomsten vertoont met de eerder besproken Russische BRDM-1. Door meerdere verschillen mag je spreken van een ander ontwerp. Onder meer worden de amfibische D-244 FUG en D-944-PSZH aangedreven middels twee waterjets, daar waar de BRDM-1 het met slechts één exemplaar moet doen. Een tweede opvallend verschil is de meer uitgesproken wigvorm ten opzichte van de BRDM-1 die meer op een bootje lijkt. Het nadeel van de D-244 FUG was dat deze geen permanente bewapening had en werd deze aangebracht, dan moest de schutter zich blootgeven aan vijandelijk vuur in geval hij deze wilde bedienen. De D-944-PSZH heeft een geschuttorentje zoals je kunt zien met wel permanente bewapening. De motor in beide uitvoeringen is een Csepel D414.44 in-lijn 4-cylinder OHV 5.5 liter diesel met een vermogen van 101 pk (75 kW). Dat extra torentje voegt wel 1,2 ton gewicht toe en daarom is de topsnelheid van de D-944-PSZH ‘slechts’ 81 km/h tegenover de 87 km/h van de D-244 FUG. Beide modellen hebben vierwiel aandrijving en, net als hun Russische tegenhanger BRDM-1, vier ‘buikwielen’ die de chauffeur kan laten zakken.
Boven en onder: Boven bewondert fotograaf Jan Houtkoop de Sovjet-Russische BTR-152 die verdacht veel overeenkomsten vertoont met de Amerikaanse White. Deze zeswielige ‘armored personnel carrier’ (vervoer voor gewapende manschappen) is gebaseerd op een ZiS-151 utility truck waarvan hij het chassis en de aandrijflijn gebruikt. Latere modellen gebruiken overigens vooral componenten van de veel betrouwbaarder ZIL 157 truck. De BTR-152 wordt geproduceerd van 1950-1959 omdat in 1960 zijn opvolger, de amfibische BTR-60 zich aandient. Toch blijft de BTR-152 dienst doen tot in de negentiger jaren. Twee benzine gestookte motoren waren beschikbaar, de ZIS-123 zescilinder lijnmotor met 110 pk (voor de uitvoeringen welke gebaseerd waren op de ZiS-151 truck) en de Zil-137K met 107 pk (voor de uitvoeringen welke meer componenten deelden met de ZIL-157 truck). De topsnelheid was 75 km/h en met de 300 liter brandstoftank heeft de BTR-152 een actieradius van circa 650 km. Zo’n 15.000 zouden er gemaakt zijn van de BRT-152 waarvan je hieronder de cockpit kunt bewonderen.
Boven en onder: Hier aanschouw je op de foto’s 42 ton Sovjet-Russisch staal welke in de vorm van een T-72M zijn ‘geklopt’. De T-72 werd ontworpen vanaf 1967 (de T-72 was een direct ‘opvolg’ resultaat van de ontwikkeling van de T-64 tank), gaat in productie in 1972 en arriveert ‘in dienst’ in 1973. Het is de ‘main battle tank’, (belangrijkste gevechtstank) en er zijn er zo’n 20.000 geproduceerd. Het eerste prototype verschijnt in 1968 als ‘Object 172’. Na vergelijkende tests met de T-64A buigen de ingenieurs zich in 1970 nogmaals over het ontwerp om wat ‘kleine probleempjes’ op te lossen. Omdat het alleen een mobilisatie model betrof was serie productie in vredestijd echter niet mogelijk, maar na een vaag en onduidelijk politiek proces begint de productie in 1972. De eerste serie wordt Object 172M genoemd maar na nog wat testen en modificaties in 1973 treedt de tank als T-72 op 7 augustus 1973 definitief in dienst. Er zijn legio versies, waarvan de T-72M op de foto de exportversie betreft. De motor in deze uitvoering is een V-12 diesel (typenaam V-92S2F) welke 1.130 paardekrachten weet op te hoesten (840 kW). Zeven versnellingen (de achteruit niet meegerekend) weten de 42 ton wegende T-72 op een voorwaartse topsnelheid te brengen van 60 km/h en met een brandstoftank van 1.200 liter heeft de T-72 een actieradius van 460 km. Die kon uitgebreid worden naar 700 km door wat vaten brandstof mee te nemen. De T-72A is een verbeterde versie van de T-72 en verschijnt in 1979. De meeste exportmodellen (T-72M en T-72M1) zijn daarop gebaseerd.
Boven: De beroemde T-34 tank, de meest geproduceerde tank tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dat heeft er mede toe bijgedragen dat de Russen de Duitsers uiteindelijk weten te verslaan aan het oostfront.
Boven twee keer: De GMC CCKW 6×6 2,5 ton met een, vermoedelijk, eigen opbouw. Het ontbreken van een lier zou kunnen betekenen dat we te maken hebben met een model dat ‘air transportable’ is, met andere woorden, uit het vliegtuig gedropt kan worden. Onder: Dodge WC53 three-quarter-ton (driekwart ton) carryall (algemeen vervoer).
Boven: Heel wat veiliger (en wellicht ook leuker) oorlog voeren: in een simulator! Potje bier er naast….
Boven en onder: De Renault Goélette in ambulance uitvoering en als klein truckje met laadbak en huif. Renault komt in 1945 uit met een licht bestel-/vrachtwagentje (prototype) dat een laadvermogen heeft van 1.000 kg. De type aanduiding is 206E1 maar het model lijkt al sterk op de latere Goélette. Het Franse leger is al snel afnemer van de auto en zet deze als ambulance in. Het kan dus maar zo dat we op de foto boven nog met de 206E1 te maken hebben en niet met de Goélette. Vanaf 1947 wordt de auto ook civiel verkocht en in 1949 (andere bronnen spreken echter van 1953) volgt een versie met 1.400 kg laadvermogen. Die is al snel de meest populaire versie. In 1950 rolt de eerste 4×4 van de band (type aanduiding R2064) welke is afgeleid van de 1.000 kg versie en de 4×4 uitgevoerd door Herwaythorn. De auto heeft dan nog maar een laadvermogen van 750 kg. en daarom zijn we geneigd te geloven dat de versie met 1.400 kg. laadvermogen pas in 1953 arriveert. Hoe het ook zij, in 1956 krijgen de modellen een naamwijziging. De 1.000 kg uitvoering heet voortaan ‘Voltigeur’ terwijl de 1.400 kg versie Goélette wordt gedoopt. In eerste instantie wordt gebruik gemaakt van een 2.383 cc viercilinder zijklepmotor met daarnaast vanaf 1952 een modernere 1.996 cc motor van 50 pk (R2067 voor de 4×4). Eind 1956, begin 1957 krijgt de 4×4 versie een sterkere motor van 2.141 cc (64 pk, R2087). De auto wordt er niet sneller door omdat er andere (kortere) overbrengingsverhoudingen worden toegepast zodat de auto beter trekt, vooral met lading wel lekker natuurlijk. Vanaf beginjaren zestig zijn er ook twee dieselmotoren (1.816 cc en 2.720 cc) leverbaar.
Boven: De Chevrolet Blazer heeft jarenlang dienst gedaan in het Amerikaanse leger.
Boven: Hollandse glorie op een rijtje. Onder: Dodge W200 4×4 pick-up links en de DKW Munga rechts. Rechts van de Munga zie je nog een DAF YA 63…. Een geintje natuurlijk, want het is een DAF YA 126, maar omdat hij maar voor de helft op de foto staat…….. Het complete triootje lekkernijen is overigens eigendom van Huub Snackers (DKW Munga) en zijn vrienden opa Jo (DAF YA 126) en Rob en Chantal (Dodge W200).
Boven en onder: Op beide foto’s de Ford Mutt maar op de foto boven betreft het een M151 of een M151A1. Op de foto onder is daar geen twijfel over mogelijk, want dat is de M151A2 uitvoering, het duidelijkst herkenbaar aan de verzonken knipperlichten in de voorschermen.
Boven: De snackbar in oorlogstijd….?
Boven en drie keer onder: Een Duitse Staffcar uit de Tweede Wereldoorlog en voor zover wij weten zou het een Opel Kadett zijn (Model 11234).
Kaartlezen op de Opel Kadett. Weten waar je heen moet of waar je bent uit de tijd toen er nog geen GPS en TomTom bestond. Daar had je vroeger speciale kaarten voor die ze ook wel ‘landkaarten’ noemden. Op een landkaart stonden plaatsen, dorpjes, wegen, spoorlijnen, meren, zeeën etc. op schaal getekend en vermeld. We beschrijven het expliciet voor de jeugd, want die zal ongetwijfeld geen idee hebben wat een landkaart precies is….
Boven en onder: De Ford-T-16 Universal Carrier.
Boven: Ofwel een reus heeft een sigaretje opgestoken en blaast een perfect rookkringetje ofwel is het een re-enactment. We houden het op het laatste…. Onder: Chevrolet Stake Bed uit de oorlogsjaren (1942) in US Navy kledij.
Boven en onder: De CMP (Canadian Military Pattern) 4×4 van GM/Chevrolet hebben we in ons verslag van twee jaar terug uitgebreid besproken.
Boven: De Jeep M38 is de militaire uitvoering van de civiele CJ3A. Onder: De Zuid-Afrikaanse Buffel APC (op basis van Unimog) waar we vorig jaar een apart en uitgebreid verslag van hebben gepubliceerd.
Boven: De VW Kübelwagen Type 181.
Boven: Een Willy’s? Nee hoor, een Franse Hotchkiss M201 met de kleuren van ‘Circulation Routière’ (Militaire Verkeerspolitie).
Boven en onder: Weet je het nog? Bantam die de Jeep ontwerpt maar Willys en Ford die hem mogen produceren? Bantam blijft achter met de kater en mag als troost de aanhangers voor het leger produceren. Hier zie je zo’n originele Bantam aanhanger!
Boven: De Volvo C303 (TGB 11), de opvolger van de Laplander, heeft voor off-road liefhebbers de begeerlijke portaalassen.
Boven 2x en onder: De tamelijk zeldzame Volvo TGB 1111 met hieronder in zijn cabine een ’terugslagloze vuurmond’.
Feest in de avonduren met live muziek en zang en dansen in stijl natuurlijk.
Steevast ieder jaar aanwezig, de klimtoren en vervolgens daarvan abseilen.
Boven: Alle vliegeniers uitrustingen op een rijtje! Onder: Aanwezig uit Nederland: Jansen Laro Parts. In ons tweede verslag wat meer over hem en zijn stand, maar hier vast een fotootje van zijn geheel in militaire stijl gestoken autotransporter (Mercedes).
Boven: Goed lezen. Arabisch is niet zo moeilijk….
Oeps, de telefooncamera contra de blauwe boon…?
Boven en onder: Een aparte exoot, alhoewel je dat bij een eerste oogopslag niet zou zeggen van deze MAN 8×8. Het betreft een M1001. Het Amerikaanse leger bestelde vier versies van de 8×8 MAN en die waren allemaal een beetje anders dan de originele Duitse versies (KAT1, later MAN SX). Om die reden krijgen ze ook andere type aanduidingen mee (M1001 een trekker met kraan, M1002 een bergingsvoertuig met kraan, M1013 eveneens een trekker met kraan en de M1014 een trekker zonder kraan).
Boven en onder: We kenden hem al een poosje, maar ‘live’ hebben we hem nog nooit voor de camera kunnen krijgen. Niet dat we dat enorm hard geprobeerd hebben, want we verkeren in de wetenschap dat er een persoon in Nederland bezig is met de restauratie van dit kleine militaire 4×4 truckje. We kunnen hem sinds deze editie van Wings and Wheels in ieder geval van onze ‘bucket list’ schrappen, want hier hebben we de Simca Marmon. Mochten de portaalassen van de Volvo C303 en zijn broeders ooit verleden tijd zijn of te duur geworden, dan is de Marmon wellicht voor sommige off-roaders een alternatief. De auto heeft eveneens portaalassen. Zo op het oog minder zwaar dan die van de Mercedes Unimog’s (uitgezonderd de oudjes) en misschien een tikje zwaarder dan die van de Volvo TGB’s.
Opvallend. We herinneren ons nog het originele dashboardje van de eerste serie van 3.907 Jeep’s van Ford, voordat ze GPW werden en nog Pygmee heetten. Dat vertoont veel overeenkomsten met het dashboard in deze GM/Chevrolet.
Boven en onder: In de wandelgangen wordt het een Dodge Boyertown genoemd weten we nu zeker. Vorig jaar wisten we dat ook al, maar schreven toen over een vermoedelijk latere conversie van Boyertown. Inmiddels weten we meer. Het is allemaal wat logischer als je eenmaal zeker weet dat de opbouw gerealiseerd werd door ‘Boyertown Auto BodyWorks’ in de Amerikaanse staat Pensylvania. Twee typen vallen er in te onderscheiden. Betreft de basis een Dodge WC 54, dan wordt de Dodge Boyertown in het Amerikaanse leger officieel aangeduid met S8MA51. Is de basis echter een Dodge WC 56, dan spreken zij van een S7MA51.
Boven: Een ernstig en nauwelijks te herkennen gecamoufleerde Mercedes Unimog.
Boven: De Ford GPA uit de oorlogsjaren, bijgenaamd de ‘Seep’, een verbastering van ‘Sea Jeep’. Dat je met de amfibische Jeep te maken hebt vind je ook terug in de type aanduiding GPA, want de ‘G’ is voor Government (overheid), de ‘P’ voor een wielbasis van 80 inch (203 cm) en de ‘A’ voor Amfibisch. Niet direct een succes geweest, want de Seep was te zwaar en moeilijk handelbaar. Hij vormt wel de basis voor de latere, min of meer vermaarde amfibische truck, de DUKW. Weliswaar geen succes in de oorlog is de Seep tegenwoordig een regelrecht collector’s item.
Boven en twee keer onder: De FN AS24, boven met ‘vreedzame’ bemanning en onder in volle bewapening.
Boven: Lijkt ons dat je op de stoel wat makkelijker zit….?
Boven: Re-enactment, het naspelen van (gevecht)situaties uit oorlogen.
Boven en vier keer onder: Ook voor ons een primeur, want nimmer zagen we er een ‘in levende lijve’, de Borgward B2000 A/O Kübelwagen. De auto is gebaseerd op de B2000 van het merk waarbij de ‘A’ staat voor Allradangetrieb en de ‘O’ voor benzinemotor. Het leger kende de auto onder de naam Lkw 0,75 t gl (gl voor geländegängig) of ‘Neunsitzer’ (negenzitter). Van 1955 tot 1961 zouden er een goede 6.000 de fabriek verlaten hebben. In 1961/62 nam Büssing de Borgward fabrieken over en zouden er nog eens 168 gebouwd zijn. De motor is tot 1960 een zescilinder lijnmotor (6M 2,4A) met een inhoud van 2.337 cm3 welke verkregen wordt uit een boring en slag van 78 x 81,5 mm. Het max. vermogen was 82 pk bij 4.500 t/pm. Na 1960 wordt het een zescilinder lijnmotor (6M 2,3II) met een inhoud van 2.244 cm3 (boring en slag 75 x 84,5 mm). Het max. vermogen was eveneens 82 pk, alleen wordt dat nu bij 4.000 t/pm bereikt. Topsnelheid was 95 km/h. Opvallend is vooral de enorme laadruimte achter. De auto weegt rond de 2,5 ton afhankelijk van de uitvoering (2.450-2.575 kg) en het max. totaalgewicht was, eveneens afhankelijk van de uitvoering, 3.500 kg of ruim 4.100 kg. De wielbasis bedroeg 320 cm of 340 cm. Verder trommelremmen rondom en een inschakelbare vooras, maar geen reductie middels een tussenbak.
Boven en onder: De Bedford QL hebben we vaker laten zien in onze verslagen van Wings and Wheels. Toch laten we hem weer zien en dan met name om zijn voorwielen met daarop een trommeltje. Touw om het slippende wiel heen en je remt het slippen af zodat meer kracht naar het wiel kan vloeien dat vastzit. Behalve dat werkt het wiel met het touw als een Kaapstander. Opvallend genoeg zien we het nooit op recreatieve 4×4 voertuigen, met één uitzondering. Er rijdt in Nederland een VW Iltis die hetzelfde idee op één van zijn achterwielen heeft gemonteerd zitten.
Boven en onder: Een Ford GPW (General Purpose Willy) in een (zorgvuldige) restauratiefase. Onder meer hoort er dan een letter ‘F’ in de kop van de bouten te staan. Op de foto hier onder kun je de ‘F’ in de kopbouten zien zitten.
Boven: De Jeep M606 is de militaire uitvoering van de civiele Jeep CJ3B.
Boven: Commentaar overbodig lijkt ons.
Boven twee keer: De Amfibische ‘Schwimmwagen’ wiens inzittenden zaterdag tijdens de bui regen het minst benauwd waren… Twee- of vierwielaandrijving, een luchtgekoelde boxermotor en een kantelbare, driebladige schroef aan de achterzijde welke via een aftakas op de motor met een korte ketting wordt aangedreven zijn de voornaamste kenmerken van de slechts iets meer dan 900 kg. wegende Schwimmwagen. Onder: De VW Kübelwagen Type 82 is gebaseerd op de voorloper van de Kever. De auto heeft alleen achterwielaandrijving en dat is dan ook de voornaamste reden dat de auto het ‘op het slagveld’ moest afleggen tegen de Amerikaanse vierwiel aangedreven Willys (Jeep).
Boven: Morris Commercial.
Boven: De Jeep in woestijn uitvoering. Onder: Twee maal puur Brits, een ‘Tilly’ met daarnaast een Defender ‘in vol ornaat’.
Boven en onder: De Austin Champ met zijn aparte kruisbalk chassis en Rolls-Royce motor.
Boven: Reo uit de M-serie in karakteristieke woestijn uitmonstering. Onder: Rechts de VW Iltis, wiens (productie)rechten later aan het Canadese Bombardier worden verkocht, hier gebroederlijk naast zijn Canadese broertje Bombardier. Het meest opmerkelijke verschil, althans voor off-road liefhebbers, is dat de VW uitvoering uitgerust was met uitsluitend een sper op de achteras, daar waar de Bombardier zich mocht verheugen in ook zo’n voorziening in de vooras.
Boven: De Minerva, de door België in licentie gebouwde Land Rover. Niet vreemd hier in Ursel is dat we bosjes Minerva’s tegenkomen. Deze vonden we er het leukst bij staan voor een foto.
Boven: Een vijftonner 6×6 en dan zijn er legio mogelijkheden qua type. Als chassis cab (M39/M809), als trekker (M51/M818), als laad truck (onder andere M54/M55/M813/M814), als dump truck (M51/M817) en als ‘wrecker’ (takelwagen). Vorig jaar dachten we het meest aan een M54, maar gezien de aparte eigen opbouw houden we het deze keer toch maar op een M39. Die opbouw valt immers het makkelijkst te realiseren op een chassis cab.
Boven en onder: De Jeep in de Amerikaanse Navy kleuren; boven voor de kustbewaking. Terzijde, er zijn nog enkele prototypen Jeeps geweest voor de kustbewaking die voor dat doel verlengd waren.
Boven en onder: De Dodge WC56 three-quarter-ton command car.
Boven: Net als vorig jaar zijn er ook nog veteranen van de Tweede Wereldoorlog op het Wings and Wheels festival, inmiddels van een respectabele leeftijd.
Boven: Het was in het kader van de arbeidswet even geen ‘oorlog’ maar ‘pauze’.
Boven en onder: De Reo M35 6×6 2-1/2 ton trucks zijn er in legio uitvoeringen en worden vanaf de jaren vijftig door meerdere fabrikanten geproduceerd met minieme verschillen. Onder meer rolden ze bij Ward LaFrance, Mack en Kaiser Jeep van de band.
Boven: De Amfibische Studebaker ‘Weasel’ M29C, in het bezit van het Bevrijdingsmuseum Zeeland.
Boven: Een van de ‘vaste deelnemers’ aan het Wings and Wheels in zijn fraaie Mercedes Brandweer uitvoering.
Boven: De DAF YA 126, met achterin een bankstel van…. Piet Klerx….?
Boven en onder: Een slimme oplossing op deze Dikke DAF YA 328. Aan de lier een NATO koppeling welke het oog van de aanhanger al ‘gevangen’ heeft. Vanuit de auto te bedienen trekt de lier de koppeling strak in een soort van vangmuil. Zonder uit de auto te komen kan vervolgens weggereden worden. Nu ook nog een systeem om de stekker voor de verlichting ‘automatisch’ aan te sluiten….
Boven: Een White M3A1 scout car. De rol aan de voorzijde moet het (4×4) voertuig behoeden tegen vastzitten in steile sloten of greppels. Onder: twee maal Honderd procent zeker zijn we niet, maar zeer vermoedelijk zien we hier twee keer een White M4. Geen achterwielen zoals de White M3A1 hierboven, maar rupsen (half-track). Zou het geen M4 zijn, dan moet het haast een M3A1 half-track zijn, maar die zou geen lier mogen hebben en die zitten er aan de voorzijde op beiden wel op.
Binnenkort deel 2 van Wings and Wheels 2017!
Fotografie: Ad Woolthuis, Gemma Kivits, Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
