Zwanen(ge)zang in een Modderpoel…

De wetenschap dat het voorlopig de laatste keer is dat we de crossbaan van de Motor Sport Vereniging Noord-Oost Veluwe (MSV-NOV) gaan bezoeken doet ons humeur geen goed als we in de auto stappen en op weg gaan naar Heerde. Oké zul je opwerpen, ben je na zeven zaterdagen niet toe aan een portie broodnodige verandering? Normaal absoluut waar beste lezers, alleen zijn geen van die zes voorgaande zaterdagen eender geweest. Iedere zaterdag beleefden de deelnemende bezoekers, en dus ook wij fotografen, een ander off-road parcours. In grove lijnen mag je zeggen dat de baan transformeerde van zwaar naar redelijk te doen. De eerste zaterdag maakten de vers gegraven kuilen en opgeworpen bulten het parcours loodzwaar. Loodrechte wanden in kuilen en bloed steile hellingen van los zand kenmerkten toen de off-road uitdagingen naast de baan. Daarna sloeg de regen onverbiddelijk toe en die maakte de doorgaande baan schier onbegaanbaar. Alle volgende zaterdagen zien we de baan langzaam ‘opdrogen’ en daardoor beter begaanbaar worden. Afwisseling is dus troef geweest in Heerde en het is onze nieuwsgierigheid naar de toestand van de baan op deze laatste zaterdag die het wint van ons humeur, ondanks de wetenschap dat het voorlopig de laatste zaterdag zal zijn. Nieuwsgierig, ook al hebben we een sterk vermoeden na de vele regen van de afgelopen dagen. Ongetwijfeld zal hij een stuk ‘natter’ zijn geworden in vergelijk met een zaterdag eerder tijdens het bezoek van de LRCH, maar in hoeverre? 

Boven: We kijken niet op van het feit dat Luke Wolf van de partij is. Eerder zouden we opkijken als hij er niet geweest zou zijn. 

Onder: Barry Mesman heeft een Daihatsu Taft speeltje aan het lopen gebracht. En als we ons niet vergissen is de auto te koop… Opnieuw bij hem en zijn maat in de planning is de Polen-Breslau. 

‘Een opstijgend humeur’… De heenreis verloopt voorspoedig. Onderweg zien we bij een benzinepomp al enkele off-road bolides op een aanhanger staan. Ons vermoeden dat die ‘ook wel richting Heerde zullen gaan’ zien we een klein uurtje later bevestigd. Aangekomen op de crossbaan is onze eerste gang naar de kantine van de MSV NOV, alwaar Ada (als we haar naam goed hebben onthouden) een beker hete, geurende koffie voor ons inschenkt. Deze keer is het zelfs groot feest in de kantine. Niet omdat ze blij zijn dat straks na deze zevende zaterdag eindelijk die 4×4 mensen ‘vertrokken’ zullen zijn, maar omdat Kees Leusink (all-round medewerker crossbaan en kantine) tot ridder geslagen is. Geen pedaalridder, maar Ridder in de Orde van Oranje Nassau wegens heel veel jaren trouwe dienst bij de brandweer (28 jaar om precies te zijn). Wellicht is het suggestie, maar opeens grijnst het leven ons weer stukken leuker en aangenamer tegemoet. Hier en daar een praatje later hangen we onze camera’s om onze nekken en duiken we het terrein in.

Boven: Jesse Burgmeijer als ‘reddende off-road engel’. Is niet de eerste keer en zal ook niet de laatste keer zijn durven we te wedden.

Duivelse modder. Het is ‘gemiddeld’ druk op de baan. Voorinschrijving was een vereiste van de Modderpoel organisatie, mede omdat ze een limiet stelden van 75 auto’s. Om en nabij dat aantal zijn er ook geweest is onze inschatting. Ons vermoeden dat de baan een stuk natter zal zijn dan de week ervoor wordt eveneens bevestigd. Plassen langs de baan zijn weer voller, de doorgaande route weer zompiger, maar het allerbest zien we de regen van de afgelopen week ‘vertegenwoordigd’ op het lange rechte, diep gelegen traject links achter op het terrein. Het zand ter plekke is rijkelijk verzadigd van regenwater en op het laagste deel van het traject is de smurrie circa driekwart wiel diep. Stap je ter plekke uit de auto, dan reikt het spul bij de gemiddelde mens, mits uitgerust met normale benen, bijna tot de knieën. En in eerdere verslagen over de MSV NOV crossbaan heb je kunnen lezen dat er in de directe omgeving van dit lange, diep gelegen deel van de crossbaan geen gewortelde houten vrienden groeien. Een ankerpunt voor je lier moet je dus zien te vinden in je grondanker, mits dat tot je uitrusting behoort (bij maar weinig voertuigen om eerlijk te zijn), of anders in de liefst ‘gewichtige’ bolide van een collega terreinrijder. Die laatst genoemde is verreweg de beste optie. We zien enkele pogingen met een sleeplint, maar die draaien op niets uit, doodgewoon omdat de modder verspreid ligt over een te lang stuk van de baan. In ieder geval een stuk langer dan de gebruikelijke sleeplinten, zodat bij de enkele pogingen die we zien het trekkende voertuig weldra net zo vast staat als het voertuig dat hij (of zij) te hulp wilde schieten. Of het leuk is? Ja nou en of! We zien hier dan ook verreweg de meeste toeschouwers, bestaande uit collega off-roaders én publiek.

Boven: Rene van der Vrugt en onder Gerjan van de Beek.

Boven: Het ‘broertje’ van de echte Volvo Laplander, de L3304. Techniek komt overeen met de Laplander, maar de koets verschilt totaal.

Onder: Pa van der Vrugt kijkt hier wel heel ‘zunig’….

Boven: De vier ringen van Audi op de grille; kwestie van grootheidswaanzin, een minderwaardigheidscomplex of een lang gekoesterde wens? De waarheid ligt in het midden wordt wel eens gezegd, en dat ‘klopt’ bijna letterlijk. Het logo duidt namelijk op de ‘hart transplantatie’ die deze ‘Soes’ van Tim Thaens heeft ondergaan.

Boven en onder: Enkele beelden van het langgerekte en diep gelegen deel van de crossbaan, links achter op het terrein gelegen. Hierboven zie je Lars van Delft, toch niet de eerste de beste, ’tobben’ in de diepe smurrie. Flinke troost is dat meer ervaren off-roaders het niet zonder ‘kleerscheuren’ redden. Wij hebben in ieder geval geen enkele auto er in één keer doorheen zien worstelen.  

Boven: Het no-nonsense interieur van de Volvo L3304. Heerlijk als functionaliteit hoogtij viert in de cockpit.

Boven: Roy, alias Huub, van de Velde, een van de drijvende krachten van de nog jonge OCB (Off-road Club Brabant).  Ook hij moet zijn meerdere erkennen in de ‘Veluwse zanddrek’. 

Boven: Een poosje niet gezien; Roel Lettinga.

Boven en onder: ‘Ieder krijgt wat hem toekomt’ luidt een spreekwoord. Modderfreak Herold van de Vrugt komt tijdelijk vast te zitten in het eerder genoemde, langgerekte gat met modder, stapt uit en….. Het deert hem allerminst, tovert zelfs direct een brede lach op zijn gezicht. 

Boven: Worden hier diepgaande gesprekken gevoerd…?

Boven: Jerrod van ’t Hof, steevast met zijn vader op pad. Off-roaders die je er graag bij wilt hebben.

 

Boven: Jesse Burgmeijer, samen met nog een handvol vrijwilligers, houden op de crossbaan een oogje in het zeil tijdens de off-road wintermaanden en uiteraard het Hannibal Pinkstertreffen. 

Boven: Niet alleen een leuke hond, maar ook nog eens een prachtige hond. Deze keer hoefden we niet Linda Zantingh van yourdoggy.nl te contacten, want de eigenaar van deze ‘blaffende en vier-potige schoonheid’ verklapt dat het een Zwitserse Witte Herdershond is.

Boven: De ‘Modderpoel partytent’.

Hoe bedoel je, zompig?

Boven: Jerrod van ’t Hof.

Boven: De ‘bevrijding’ van Lars van Delft heeft de nodige ‘voeten in de aarde’.

Boven: Roy van de Velde van OCB nog een keer, nu met grijns…. Overigens kun je hem ook in actie zien; op de openingsfoto….

Boven: Pa van de Beek, inderdaad de vader van Gerjan ‘de Rockyman. Terzijde, we noemen Gerjan weliswaar de ‘Rockyman’, maar eigenlijk is hij dat niet. De feitelijke ‘Rockyman’ is een akkerbouwer die inmiddels door een uit de hand gelopen hobby een hoop onderdelen heeft liggen van de Daihatsu Rocky.

Onder: Pa van de Vrugt in zijn ‘Nissan’, sorry, incognito Suzuki….

 

Boven: Herold van de Vrugt is heel wat vriendelijker dan de lucht achter hem… Over het algemeen is het droog, maar enkele keren gaat het voor korte tijd even ‘spetteren’. Te weinig in ieder geval om de off-road pret te drukken.

Boven: Niels Bakker in zijn Volvo TGB 13.

Boven: Mike van Dijk.

Boven: José Bosman is het allermooist als ze lacht…..

Boven: Bijna ‘bevrijd’ en dan kan Lars van Delft ‘voorzichtig en opgelucht’ gaan lachen… Uhhh….

Boven: René van de Vrugt in zijn Volvo TGB 11.

Boven en vijf hier onder: Sierk Pander is trotse eigenaar van deze voormalige Oost-Duitse Robur. We hebben al eens een tipje van de sluier opgelicht van deze ‘robuuste schoonheid’. Uitgerust met een luchtgekoelde 3,3 liter motor (75 pk) met lage compressie loopt die motor bij wijze van spreken nog op ‘afwaswater’. Je begrijpt dat we hier doelen op (inferieure) brandstof met een laag octaan. We halen de auto nog eens voor het voetlicht door de prestaties van zijn PTO lier welke gemonteerd is op de tussenbak. ‘Indrukwekkend’ is veel te bescheiden uitgedrukt. We hebben Sierk aan het werk gezien met die PTO lier als hij Niels Bakker uit de modder trekt. Die zit behoorlijk vastgezogen in de drek, maar de lier heeft er geen enkele moeite mee. Even zie je hem zich als het ware ‘zetten’, de kabel goed strak trekken zeg maar. Dan sleurt hij de Volvo TGB 13 uit de prut alsof het een veertje is. Eenmaal op wat hardere grond trekt hij de TGB met een schier ongelooflijke snelheid naar zich toe. Je moet er aardig de sokken inzetten wil je dat bij kunnen houden! En dat is nog maar in de eerste versnelling! Volgens Sierk gaat het in de tweede versnelling nog een heel stuk sneller! 

Boven: Beschermbeugel voor de oorlogsverlichting die je er op kunt zetten. Waren aanwezig bij de aankoop, maar heeft Sierk voor goed geld kunnen verkopen aan liefhebbers in Duitsland. De Roburs zijn alleszins betaalbaar en hebben in de regel maar weinig gelopen. Op het exemplaar van Sierk stond bij aankoop slechts 2.000 km. op de teller! Bovendien kun je ze rijden met een B rijbewijs. Genoeg redenen om de prijzen langzaam te zien stijgen.

Onder: De lucht gekoelde krachtbron in al zijn glorie.

Boven: Niels Bakker, onder Luke Wolf.

Onder: Herold van de Vrugt.

Tegen vieren verlaten de eerste ‘Modderpoelers’ de modderpoel van Heerde. Ondanks dat we er zeven zaterdagen achtereen geweest zijn, stemt het een tikje ‘weemoedig’ als we in de auto stappen om de thuisreis te aanvaarden. Zeven zaterdagen met toch boordevol afwisseling niet alleen qua terrein, maar ook qua deelnemende bezoekers. De eerste helft van de ‘winter’ is nog nooit zo leuk geweest…

Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.